​​​​​​​
 محمد قهرمان
شعر اول :
ز عجز تکیه به دیوار آه خود کردیم
 شکسته حالی خود را پناه خود کردیم
 به روی هر چه گشودیم چشم ، غیر از دوست
 به جان او که ستم بر نگاه خود کردیم
 ز نور عاریت ماه چشم پوشیدیم
نگاهبانی شام سیاه خود کردیم
 ز دوستان موافق سفر شود کوتاه
رفیق راه دل سر به راه خود کردیم
دوباره بر سر پیمان شدیم ای ساقی!
تو را به توبه شکستن گواه خود کردیم
اگر به خاک فشاندیم خون مینا را
دو چشم مست تو را عذرخواه خود کردیم
ز صبح پرده در افتاد بخیه بر رخ کار
نهان به پرده ی شب گر گناه خود کردیم
ز کار عشق مکش دست و پند گیر از ما
که عمر در سر این اشتباه خود کردیم
 
شعر دوم :
داغ امید به دل ماند و تحمل کردیم 
آرزو مرد شنیدیم و تجاهل کردیم
کاسه ی صبر عجب نیست که لبریز شود
زانچه یک عمر شنیدیم و تحمل کردیم
بلبل فصل خزانیم و ز گلریزی اشک
آشیان را به نظرها سبد گل کردیم
همچو فواره که از اوج سرازیر شود
به ترقی چو رسیدیم تنزل کردیم
ناصح از پند مکرر ننشیند خاموش
گرچه هر بار شنیدیم تغافل کردیم
دست پرورده ی ذوقیم و به فتوای بهار
 گوش را وقف نواخوانی بلبل کردیم
حاجت طعنه زدن نیست که ما خود خجلیم
زین همه بار که بر دوش توکل کردیم
کم نشد حیرت و سرگشتگی ما افزود
 هرچه در کار جهان بیش تامل کردیم
گذر عمر نه زانگونه که حافظ فرمود
 بود سیلی که تماشا ز سر پل کردیم
ای خزان دست نگه دار که در آخر عمر
 نوبهار دگری آمد و ما گل کردیم