بیشتر آرایشگاه‌‌های مردونه این‌‌جوری هستن که آقایون سرشون رو می‎ندازن پایین و هر آرایشگری که دم در، در حال گپ زدن با مغازه بغلی یا گل دادن به باغچه روبه‌‌روی مغازه بود رو انتخاب می‌‌کنن برای اصلاح سرشون. یعنی مهم‌‌ترین فاکتور اینه که طرف سرش خلوت باشه. یارو هم پیش‌‌بند رو می‌‌بنده و شروع می‌‌کنه و محض احترام می‌‌پرسه چی کار کنم؟ اما در نهایت کاری رو که صلاح بدونه انجام میده. بینش یک چایی هم به مشتری تعارف می‌‌کنه که مشتری وقتی نگاهی به لیوان‌‌ها بندازه خودش منصرف میشه. درآمد آرایشگاه‌‌های مردونه بدکی نیست؛ به‌‌ویژه اگه طرف یک خونه‌‌ای چیزی از باباش بهش رسیده باشه و بتونه روزی 15 تا کله رو بزنه، هر کدوم 80 هزار تومن! اما حالا بشنوید از آرایشگاه‌‌های زنونه. اول که یک سیستم امنیتی پیچیده دارن، باید قبلش زنگ بزنی، طرف می‌‌پرسه شماره منو کی بهتون داده؟ بعدش خانم‌‌ها میرن طبقه هجدهم یک برج لاکچری، نفر اول خوش‌آمد میگه و مثل پزشک‌‌ها پرونده پر می‌‌کنه، نفر دوم مشتری رو آماده می‌‌کنه تا آرایشگر اصلی بیاد. در این بین نفر اول با قهوه فرانسه برمی‌‌گرده، بگیر ببند کار خیلی زیاده؛ به‌‌طور مثال اگه یکی بخواد مدل مو ببینه باید پول بده و یک وقت مجزا بیاد. درآمد آرایشگاه‌‌های زنونه ای بدکی نیست، اگه شوهر طرف جراح قلب باشه و ماهی 30 تا عمل انجام بده شاید نصف خانمش که ماهی دو تا عروس رو راه میندازه درآمد داشته باشه.