تماس بگیرید، اما منتظر پاسخ نباشید| یک پیامک، ایمیل یا پیام صوتی به نحوی که نیازی به پاسخ نداشته باشد بهترین شیوه برقراری ارتباط است. چیزی مانند: «نیازی به ارسال پاسخ نیست: فقط می‌خواهم بدانی که وقتی به من نیاز داری اینجا هستم» یا «دوستت دارم. فقط می‌خواستم همین را بگویم». اگر آن شخص هیچ‌وقت جواب نداد یا بعد از گذشت چندین روز، هفته یا ماه جوابی از او نرسید ناراحت نشوید. زمانی که سرطان در ابتدا تشخیص داده می‌شود و فرد تحت درمان قرار می‌گیرد، نیاز دارد که بداند آدم‌ها به او اهمیت می‌دهند. اما پاسخ دادن به هر پیام، نامه یا ایمیلی در حین پیگیری پیچیدگی‌های درمان و در حالی که خود فرد تحت فشار است، می‌تواند طاقت‌فرسا باشد و به او فشار مضاعف بیاورد.
کمتر همدردی نشان بدهید | کارشناسان می‌گویند هرچند نشان دادن احساس همدردی خوب است، اما زیاده‌روی در آن باعث اثر معکوس می‌شود. به همین دلیل توصیه می‌شود در نشان دادن احساس‌تان دقت کنید، چرا که ممکن است تصور شود دارید به بیمار ترحم می‌کنید. گاهی اوقات وظیفه نزدیکان پرت کردن حواس بیمار است؛ گاهی شده حتی تنها   ارسال یک کلیپ بامزه یا صحبت درباره یک موضوع ساده زندگی   به آن‌ها امکان می‌دهد تا از روتین عادی زندگی لذت ببرند. بیماران معمولا دوست ندارند همیشه با چهره گرفته و چشم‌های گریه‌آلود یک گوشه بنشینند و منتظر ترحم ما باشند.
دوست‌تان را با آدم‌هایی با تجربه مشابه آشنا کنید| اگر کسی را می‌شناسید که سرطان را تجربه کرده و مایل است تجربه خود را با فردی که به تازگی تشخیص دریافت کرده به اشتراک بگذارد، می‌توانید او را با دوستتان آشنا کنید. انتقال تجربه دست اول می‌تواند اضطراب در فرد را به میزان بالایی از بین ببرد. همچنین صحبت با کسی که تجربه مشابهی داشته، می‌تواند به فرد کمک کند تا به اوضاع مسلط شود و کنترل موقعیت را به دست بگیرد.
پرس‌وجوی زیاد را محدود کنید| وقتی عزیزانتان در حال گذراندن دوره درمان سرطان هستند، از پرسیدن سؤالات زیاد درباره بیماری و نحوه معالجه خودداری کنید. به آن‌ها زمان بدهید، اگر خودشان تمایل داشتند با شما سر صحبت را در این باره باز خواهند کرد. در کل وظیفه ما در این شرایط این است که دوست بیمارمان را در همان حالتی که از نظر ذهنی یا جسمی هست، دوست داشته باشیم. در این وضعیت پاسخگویی به همه سؤالات برای او می‌تواند خسته کننده باشد.