یکی از چالش‌های والدین با فرزندانشان در سنین خردسالی و نزدیک به مدرسه، ترس آن‌ها از تاریکی است؛ گاهی کودک حاضر نیست به تنهایی در اتاقش بخوابد یا حتی به سرویس بهداشتی برود و دایم از والدینش می‌خواهد که با او همراه شوند. به گزارش ایسنا، تنها خوابیدن در تاریکی شب، برای این کودکان کابوسی بزرگ است. اما دلیل این نوع ترس‌ها چیست؟

تخیل قوی و نداشتن درک دقیقی از زمان
بین سه تا شش سالگی همه کودکان متوجه می‌شوند که دنیای بیرونی وجود دارد که ممکن است خطرناک باشد. به عنوان مثال کودکان درک دقیقی از زمان ندارند، بنابراین رفتن به رختخواب ممکن است باعث شود که مطمئن نباشند چه زمانی دوباره والدین خود را خواهند دید. آن‌ها تخیل قوی دارند اما تفاوت بین واقعیت و خیال را به طور کامل تشخیص نداده‌اند. بنابراین تنها بودن، چیزهایی که در شب به هم می‌خورند و هیولاها برای آن‌ها واقعی و تهدیدآمیز است. ممکن است به دلیل سن کم نتوانند احساسات خود را در تنهایی در تخت خود هنگام شب کنترل و تنظیم کنند. بیشتر بچه‌ها از سن شش سالگی شروع به پرورش ظرفیت‌های ذکر شده می‌کنند و می‌توانند بین دنیای حقیقی و واقعی و تصورات و خیال، تفاوت‌ها را درک کنند، به همین دلیل ترس از تاریکی با بالغ شدن آن‌ها از بین می‌رود.
از خود تاریکی نمی‌ترسند
لزوما این گونه نیست که کودکان از خود تاریکی بترسند، بلکه ممکن است از چیزی که فکر می‌کنند در تاریکی برایشان اتفاق بیفتد، می‌ترسند. برخی از کودکان بدون هیچ دلیل خاصی دچار ترس از تاریکی می‌شوند. دیدن و شنیدن اخبار و تصاویر و فیلم‌های منفی و خشونت‌آمیز باعث می‌شود تا کودکان این تصاویر و شنیده‌ها را با خشونت و ترس در زمان‌های تاریک تداعی کنند و بترسند.