​​​​​​​چطور از موفقیت اشباع نشویم؟ 

جامعه، معلمها، خانواده، رسانهها و... مدام به ما تاکید میکنند که برای خوشبخت بودن باید پیشرفت کنیم، زیاد کار کنیم، گامهای بزرگ در زندگی برداریم، بهترین باشیم و ... تا در زندگی به حس خوب رضایت و خوشبختی برسیم. اما آیا موفقیت فردی برابر با حس رضایتمندی و هدفمندی در زندگی است؟ دیوید بروکس در کتاب «کوه دوم، در جستوجوی یک زندگی اخلاقی» تصویر تازهای از این موضوع ارائه میدهد. او در این اثر پرمخاطبش میگوید برای رسیدن به زندگی شاد و توأم با رضایت باید زندگی را به هدفی فراتر از خودمان گره بزنیم. بروکس در این کتاب نشان میدهد «کوه اول» زندگی هر فردی هدفهای معمولی و فردی اوست. شهرت، پول، موفقیت شغلی و چیزهایی که جامعه ترغیب میکند آدمها برای رسیدن به آن تلاش کنند. اما خیلی از آدمها وقتی به این نقطه میرسند تازه میفهمند از زندگیشان راضی نیستند؛ طعم موفقیت را میچشند اما حس ارزشمندی از زندگی ندارند. چون کوه اول زندگی پرفراز و نشیب است اما بدون تعهد به دیگران. اما کوه دوم یک زندگی فداکارانه و معنادار محسوب میشود. در کوه دوم آدم برای خودش زندگی نمیکند و اولویت را بر سعادت جامعه میگذارد. در این نگاه فرد بهدنبال موفقیت شغلی برای خدمت بیشتر به جامعه است و اینجاست که بهراحتی اشباع نمیشود چون همیشه گامهای مهمی در زندگی باقی مانده که طی نکرده است.