کسانی که این روزها تحولات لبنان را با حساسیت رصد می‌کنند، نسبت به انتخاب جوزف عون و سپس نواف سلام نگرانند. من شخصاً عون را آن‎قدر خطرناک نمی دانم. اولاً او ذاتا یک نظامی تکنوکرات بی‌حاشیه است، ثانیا هیچ‎گاه علیه حزب ا... اقدام نکرده و در پاره‌ای موارد همکاری هم کرده، ثالثا عون سال‌هاست با واقعیات و مقدورات لبنان آشناست.
 رابعا از پُستی که دو سال نبودش خللی در کار لبنانی‌ها ایجاد نکرده، نباید بیم چندانی داشت. اما نواف سلام اگرچه ظاهری تکنوکرات دارد اما به نظر نمی‌رسد به اندازه ای که با حقوق بین الملل آشناست با واقعیات سیاست و حکومت و «امر امنیتی» در لبنان آشنا باشد. توازن و تعادل در لبنان تبدیل به یک اصل نانوشته شده که اگر کسی بخواهد آن را به هم بریزد، خود را نابود کرده است. حکومت سلام از دو حالتِ کلی خارج نیست، اگر این اصل را رعایت کند و به فکر اجرای اصولی که دیگران به او دیکته می‌کنند، نباشد و گمان نکند جامعه هزار جزیره لبنان با همان ماده و تبصره هایی که یک عمر فقط با آن‎ها سر و کار داشته اداره می‌شود، می‌توان به دولت او و سعادت لبنان امیدوار بود در غیر این صورت... سنگ روی سنگ بند نخواهد شد!