​​​​​​​
 انگار شمشیربازی ایران بعد از پیمان فخری قرار نیست رنگ آرامش به خود ببیند؛ سرمربی با دانشی که هم تیم را به‌بهترین نحو هدایت می‌کرد، هم کنترل حواشی را کاملا در دست داشت. اما با رفتن او، سوءمدیریت دراین فدراسیون المپیکی حالا کار را به جایی رسانده که مربی تیم ملی سابر خودش برای شاگردانش حاشیه می‌سازد و فدراسیونی که به او پوزیشن فنی داده را به لحاظ مدیریتی زیر سوال می‌برد! آن هم درآستانه مسابقات. ماجرا اما ازانتخاب عجیب و غریب و البته ناگهانی محمد رهبری به‌عنوان مربی سابراستارت خورد تا او که هنوز از خداحافظی‌اش با ورزش حرفه‌ای چیزی نگذشته بود به یک باره خود را در ردای بزرگی چون نفر اول کادرفنی ببیند؛ آن هم بدون داشتن هیچ رزومه‌ای درعرصه مربیگری. هرچند فدراسیون هیچ‌گاه به صراحت از عنوان سرمربی برای  او  استفاده نکرد و به نظر می‌رسید رسیدن به چنین تصمیمی صرفا نوعی فرار از فشار انتقادات به دلیل بلاتکلیف ماندن نیمکت تیم ملی سابر بعد از المپیک پاریس بود اما کسب چند موفقیت در مسابقات اخیر، سابریست روزهای نه‌چندان دور تیم ملی را در سودای سرمربیگری انداخته تا جایی که حالا به انتخاب امین قربانی با تجربه به‌عنوان مربی شخصی علی پاکدامن ایراد می‌گیرد و این رویه فدراسیون را غیراصولی خوانده و آن را عاملی برای افزایش تنش‌ها در طول زمان می‌داند. این‌که در این بین تا چه اندازه می‌توان حق را به رهبری داد، قضاوت راحتی نیست چون از یک‌طرف داشتن مربی اختصاصی امری مرسوم در شمشیربازی بسیاری از کشورهای صاحب نام است و از طرف دیگر نداشتن کمک از نظر رهبری، دور از منطق. این تضاد درحالی رخ داده که نمی‌توان از این موضوع صرف‌نظر کرد که  محمد رهبری در زمان فعالیتش در تیم ملی به‌عنوان بازیکن، هیچ‌گاه عملکرد بهتر و بالاتری از پاکدامن نداشته و علی به‌عنوان برترین سابریست ایران در سال‌های اخیر کاملا حق دارد برای حفظ و ارتقای رنکینگ جهانی‌اش زیر نظر مربی فعالیت کند که دانش فنی بالاتری نسبت به او داشته باشد. حال آن‌که رهبری در مصاحبه اخیرش ابراز نگرانی کرده که اگر این رویه توسط دیگر شمشیربازان هم باب شود، شرایط برایش سخت و پیچیده خواهد شد. در این بلوا به نظر می‌رسد پیکان اصلی انتقادات باید به سوی نفر اول فدراسیون نشانه رود چراکه علیرضا پورسلمان از زمان تصدی صندلی ریاست فدراسیون شمشیربازی با عزل و نصب‌های غیرتخصصی هم فضای حاشیه‌سازی را باز گذاشته و هم جای نقدهای آتشین را. به‌خصوص آن‌که شائبه و رد‌پای فامیل‌بازی در انتخاب‌های پرسروصدای او بسیار قوت گرفته و مسیر رشته‌ای‌ که پتانسیل مدال‌آوری درالمپیک‌ پیش‌رو را دارد، در هاله‌ای از ابهام و ناامیدی فرو برده. شاید بد نباشد مسئولان وزارت ورزش در جلسات تخصصی خود با این فدراسیون المپیکی، به جای رضایت دادن به شنیدن قول‌های رنگی از آینده نه چندان روشن شمشیربازی، تلنگری هم به شیوه مدیریت این فدراسیون بزنند و دنبال پاسخ‌گویی و حل ریشه‌ای بحران‌های گاه و بیگاه آن باشند.