این درد که میل به زیبایی یا گریز از زشتی ا‌ست، باعث می‌شود ما با کنترل عکس‌های یادگاری‌مان خود جدیدی بسازیم. اما این خود چیست این خود تصویری‌ای که ما می‌شود و گاهی از خود ما هم مهم‌تر؟ ... وقتی به عکس دوستان‌مان در فیس‌بوک نگاه می‌کنیم، می‌فهمیم که هر کسی با انتخاب عکسش چیزی را به بیننده القا می‌کند؛ من آدم مهربانی هستم، خیلی می‌دانم؛ آدم بی‌خیالی هستم، زیبا هستم، کچل نیستم، شوخم، شیطانم یا حتی در بعضی نشانه‌هایی از شغل افراد دیده می‌شود مثل پزشک هستم، آشپزم، نقاشم، شاعرم و... جذابیت این عکس‌ها بر تاکیدی است که صاحبان‌شان دارند، تاکیدی که گاهی برعکس عمل کرده و نشانی متضاد می‌شود چراکه در هر آشکارکردنی چیزی پنهان است و در هر پنهان کردنی چیزی آشکار، در این شکی نیست که چه بخواهیم و چه نخواهیم، به هر حال انسان خودخواه است؛ ولی حدومرز این خودخواهی تا کجا پیش می‌رود؟ آیا می‌تواند حقیقت را جابه‌جا کند؟
برگرفته از کتاب «لذتی که حرفش بود»، اثر پیمان هوشمندزاده