چرا برخی ها به خود جرئت می دهند دادگاه خیابانی و بیابانی راه بیندازند؟ بدتر این که فراتر از جرئت به خود "حق" می دهند به" باطل" ترین شکل ممکن، پنداشته خود  را به عنوان خواست ملت جار بزنند و بکوشند که جا بیندازند. واقعا در چهل و ششمین سالگی انقلاب و نظام چه معنی دارد هر روز چند نفر پرچم بردارند و مرگ بر این و مرگ بر آن بگویند؟ اگر خدای نکرده این گروهِ کم تعداد اما پُر صدا و متوهم کلمات خود را به گلوله تبدیل کردند چه کسی جواب می دهد؟ وقتی مسئولان رسمی نظام و حتی سران قوا را به انواع و اقسام برچسب ها متهم می کنند، ما به ازاهای واقعی این انتساب را نباید در نظر گرفت؟ مگر تاریخ این کشور کم زخم خورده است از آدم هایی از این دست؟  کم ضربه زده و شکاف انداخته  این قبیل آدم ها بین ملت؟ واقعا شکافی که این جماعت چند ده نفری  ایجاد می کنند را که پر خواهد کرد؟ بدتر این که بازی هایی را که در زمین دشمن است، می خواهند به حساب انقلاب هم فاکتور کنند! کسانی که به سکوت برگزار می کنند این دریده دهانی و پلشت زبانی و دادگاه بازی این ها را بگویند که آیا این فرصت برای مخالفان این جماعت هم فراهم است که به همین سبک و سیاق به خیابان بیایند؟ به هر حال اگر اینان علیه برخی چهره ها حرف دارند، از آن طرف هم هستند افرادی که علیه چهره هایی که این ها می پسندند و شاید به پشتوانه آنان به خیابان آمده اند، حرف دارند.  آیا خیابان این ها را هم می پذیرد؟ آیا اگر دیگران هم بیایند و برای این افراد دادگاه خیابانی تشکیل دهند، مثل این ها راحت به خانه خود بازخواهند گشت؟  اگر برگزاری برنامه هایی چنین آزاد است همه باید از آن برخوردار باشند. اگر ممنوع است برای اینان هم همین حکم باید جاری باشد. ایران برای همه است. انقلاب هم برای تکریم همه مردم است. نظام هم خدمتگزار همه. همه در برابر قانون برابرند، کسی برابرتر نیست!