فیلم «زیبا صدایم کن» به کارگردانی رسول صدرعاملی که در پنجمین روز جشنواره فجر به نمایش درآمد، توانست نظر مثبت طیف گسترده‌ای از مخاطبان و منتقدان را جلب کند. صدرعاملی که سینمادوستان ایرانی او را به واسطه ساخت فیلم‌های ماندگاری همچون «من ترانه پانزده سال دارم» و «دختری با کفش‌های کتانی» می‌شناسند، پس از سال‌ها تلاش برای برگشتن به ریل موفقیت، بار دیگر به جایگاهی شایسته در سینمای ایران بازگشته است.

درام همراهی‌برانگیز
«زیبا صدایم کن» با بهره‌گیری از چند عنصر روایی اثرگذار، ساختاری منحصربه‌فرد را شکل داده است که این اثر را در زمره بهترین آثار جشنواره چهل و سوم قرار می‌دهد. روایت خیابانی فیلم که از یک صبح تا شب در مسیر طولانی خیابان ولیعصر (میدان راه‌آهن تا میدان تجریش) جریان دارد، در کنار رابطه پدر و دختری شکل‌گرفته در دل داستان، به کلیت فیلم هم فرم و هویتی باورپذیر و جلوه‌ای جذاب بخشیده است. بازی‌های درخشان امین حیایی و ژولیت رضاعی، که علی‌رغم اختلاف سنی حدوداً سه دهه‌ای، هماهنگی بی‌نظیری در اجرای نقش‌هایشان دارند، از نقاط قوت اصلی فیلم محسوب می‌شود. شیمی میان این دو شخصیت به قدری طبیعی و قابل باور از آب درآمده است که تماشاگر را به طور کامل در دل روایت فرو می‌برد و به همراهی با درام کمک شایانی می‌کند.
​​​​​​​
اقتباس قدرتمند
صدرعاملی در این فیلم، با اشاره به برخی مسائل اجتماعی روز همچون گشت ارشاد و بحث موتورسواری زنان، سعی کرده فیلم خود را به دغدغه‌های روز جامعه پیوند بزند. گرچه برخی از این مؤلفه‌ها به نظر می‌رسد که در مراحل پایانی به فیلم افزوده شده‌اند و خاصیتی الحاقی و عاریتی دارند؛ با این حال، این رویکرد برای جذب مخاطب عمومی سینمای ایران مؤثر واقع شده است و می‌توانیم آن‌ها را از فیلمساز بپذیریم. فیلمنامه «من و زیبا» که یک متن اقتباسی از رمانی به همین نام است، از ساختاری قوی بهره می‌برد. البته پایان‌بندی نسبتاً شعاری و کلیشه‌ای است، اما در مجموع فیلم سرزنده و پرکشش ارائه شده است. بازی تأثیرگذار امین حیایی در نقش «خسرو»، یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت فیلم به شمار می‌رود. او با حضوری مسلط و اجرای جزئیات دقیق، موفق شده تا شخصیت خسرو را به یکی از به‌یادماندنی‌ترین کاراکترهای جشنواره امسال تبدیل کند. بر همین اساس، از هم‌اکنون می‌توان انتظار داشت که حیایی یکی از نامزدهای دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد باشد. «زیبا صدایم کن» اثری است که در عین حفظ نگاه نوستالژیک به سینمای اجتماعی ایران، روایتی مدرن و امروزی ارائه می‌دهد؛ اثری که به‌خوبی توانسته ترکیبی از دغدغه‌های اجتماعی، درام تأثیرگذار و اجرای قدرتمند را به نمایش بگذارد و به یکی از آثار قابل‌توجه جشنواره امسال تبدیل شود.