​​​​​​​دیوید آتنبورو طبیعت‌دان و مستندساز برجسته‌ای که 6 دهه مشغول ساخت بهترین آثار در حوزه معرفی سیاره، گونه‌ها و محیط زیست بوده، در کتاب «زندگی روی سیاره ما» روایتی جالب از ساخت مستند پیش‌روی چند گوریل دارد: «روز بعد با راهنمایی یان از فاصله مناسبی از گوریل‌هایی که به دنبال غذا می‌گشتند، فیلم گرفتیم. آن‌ها واقعاً توجهی به ما نمی‌کردند. سرانجام، جان پیشنهاد کرد که مستقیماً به دوربین نگاه کنم و چیزی بگویم و توضیح بدهم که نشستن در کنار گوریل‌ها چه حسی دارد. به آرامی به سمت یک گروه از گوریل‌هایی که مشغول خوردن بودند، رفتیم. من هم با احتیاط تا جایی نزدیک‌تر رفتم که فکر کردم در دوربین دیده می‌شوند. برگشتم و به دوربین چشم دوختم و شروع به حرف زدن کردم با صدایی آهسته گفتم: «وقتی با یه گوریل چشم تو چشم می‌شین نسبت به هر حیوون دیگه‌ای که من می‌شناسم، حرفای زیادی بین‌تون رد و بدل می‌شه؛ نحوه نگاه کردن‌شون، گوش دادن‌شون و حس بویایی‌شون خیلی شبیه ماست؛ چون که دنیا رو خیلی شبیه به چیزی که ما می‌بینیم می‌بینن... این گوریل نر موجودیه که قدرت خیلی زیادی داره ولی از این قدرتش فقط وقتی استفاده می‌کنه که بخواد از خانواده‌ش محافظت کنه و البته خیلی نادره که داخل گروه بخواد خشونت رخ بده. پس واقعاً غیرمنصفانه به نظر میاد که انسان‌ها بخوان گوریل رو نماد هر چیز مهاجم و خشن در نظر بگیرن، چون اینا چیزایی هستن که توی گوریل وجود نداره ولی توی ما چرا»!