​​​​​​​کتاب «دیباچه نویسی بر مرقع؛ نگارش تاریخ هنر در ایران قرن دهم هجری» به تحلیل بخش نادیده تاریخ هنر ایرانی- اسلامی می‌پردازد؛ موضوعی که در میان سنت‌ها و آداب نسخ خطی فارسی جای داشته است.
دیباچه‌نویسی بر مرقع یکی از سنت‌های مهم در تاریخ نگارگری و خوشنویسی ایرانی-اسلامی محسوب می‌شود. مرقع‌ها مجموعه‌ای از آثار هنری شامل نقاشی‌های مینیاتور، خوشنویسی‌ها، تذهیب‌ها و گاه اشعاری هستند که در قالب یک دفتر گردآوری شده‌اند. دیباچه‌ای که برای یک مرقع نوشته می‌شود، اثر را معرفی و هدف از گردآوری آن را بازگو می‌کند. این دیباچه‌ها توضیحی درباره محتوا و ساختار و بیان ارزش هنری و تاریخی مرقع را در خود دارند و به ویژگی‌های سبکی خوشنویسان و نگارگران اشاره می‌کنند.دیباچه‌ها موضوعی کمتر مورد توجه در تاریخ هنر بوده‌اند اما فرهنگستان هنر با انتشار کتاب «دیباچه نویسی بر مرقع؛ نگارش تاریخ هنر در ایران قرن دهم هجری»، نوشته دیوید جی راکسبرو و ترجمه حنیف رحیمی پردنجانی، این جای خالی را پر کرده است.
راکسبرو در دانشگاه‌های ادینبورگ و پنسیلوانیا تحصیل کرد و به تدریس در دانشگاه هاروارد پرداخت. او در آثار پژوهشی خود به موضوعات مختلفی پرداخته است، از جمله زیبایی‌شناسی، تاریخ هنر و هنر کتاب‌آرایی.
کتاب «دیباچه نویسی بر مرقع؛ نگارش تاریخ هنر در ایران قرن دهم هجری» در هفت فصل به تحلیل تاریخی و محتوایی دیباچه‌های مرقع در اواخر دوره تیموری و اوایل دوره صفوی پرداخته است. این کتاب در نوبت اول تابستان ۱۴۰۳ با ۳۸۳ صفحه از سوی انتشارات فرهنگستان هنر منتشر شد.