سید محسن مصطفی‌زاده، را خیلی ها «آسید محسن »  صدا می زدند . او یکی از چهره‌های ماندگار ادبیات و هنر خراسان بود. هنرمندی که با آثارش توانست برای همیشه جایی در دل‌های مخاطبان ادبیات ،تئاتر، فلسفه، عرفان و اخلاق  برای خود باز کند. مصطفی‌زاده با نوشته‌ها و شعرهایش، دنیایی از احساس و عشق را به ما هدیه می دهد. هر کلمه‌ای که می‌نوشت، پر از سادگی و صداقت بود و همین دلیل سرزندگی و وجود جریان های زلال در شعر اوست. به مناسبت سومین سالگرد درگذشت او در این روزهای اسفندماه، با دو تن از دوستان این شاعر، ادیب و نویسنده گفت‌وگو کرده‌ایم تا بیشتر از او بشنویم و با مرام و اندیشه اش آشنا شویم.

گنجینه‌ای که دارد خاک می‌خورد
​​​​​​​حمیدرضا سهیلی، پیش کسوت تئاتر و از دوستان نزدیک استاد مصطفی‌زاده گفت: تئاتر خراسان مدیون استاد مصطفی‌زاده است. برای او فرقی نداشت فردی که با او وارد همکاری و گفت و گو می شود چه طرز تفکری دارد؛ هنر برای او مهم بود و بس. در طول سه سالی که از درگذشت استاد می‌گذرد، نبود او در تئاتر خراسان به اندازه 30 سال حس می‌شود. او مشاور بسیار خوبی برای هنرمندان تعزیه و تئاتر بود.
وی درباره شاخص‌ترین ویژگی استاد مصطفی‌زاده در حوزه تئاتر گفت: او یک تعزیه‌شناس زبده و اهل مطالعه بود. امروز تألیفات فراوان این استاد برجسته در زمینه‌های مختلف از جمله تئاتر، تعزیه و تئاتر،فلسفه و ادبیات،در منزلش دارد خاک می‌خورد. بنده با یقین کامل این آثار منتشر نشده را یک گنجینه تمام عیار می‌دانم. تعداد این کتاب‌ها به بیش از صد جلد می‌رسد .هنرمندان و ناشران خراسان باید با جدیت پای کار بیایند و این گنجینه را از خطر فراموشی نجات دهند.
سهیلی تصریح کرد: به اعتقاد من، امثال مصطفی‌زاده هر چند دهه یک بار به دنیا می‌آیند و سال‌ها طول می‌کشد تا دوباره فردی بیاید و جایگزین او شود. قدر زنده یاد مصطفی‌زاده دانسته نشد و نمی‌شود. در پایان هم باید بگویم امیدوارم مسئولان بیش از پیش در معرفی هنرمندان همت کنند. مسئولان باید فانوس و چراغ بردارند و به دنبال هنرمندانی مانند مصطفی‌زاده بگردند و آن‌ها را بیابند و تکریم و معرفی کنند.
جامع الاطراف اما غریب
همچنین سید حسین سیدی، شاعر و پژوهشگر دینی از دوستان نزدیک زنده یاد مصطفی زاده گفت: اگر چه درباره تاثیر استاد مصطفی‌زاده بر شعر خراسان می‌توان ساعت‌ها سخن گفت اما او آن چنان که باید به جامعه هنری و مخاطبان معرفی نشده است. این استاد جامع الاطراف آثار زیادی در عرصه ادبیات دارد، اما به دلیل تبلیغ کم این آثار، بسیاری از علاقه‌مندان به ادبیات با این شاعر و نویسنده آشنایی چندانی ندارند.اکنون، وظیفه ماست که آثار و دستاوردهای او را به درستی معرفی کنیم تا نام و یاد او جاودان بماند.امیدوارم با تلاش‌ها و پیگیری‌های بیشتر، بتوانیم میراث ادبی استاد مصطفی‌زاده را به نسل‌های آینده منتقل و از فراموشی جلوگیری کنیم.
ویژگی‌های شعری سید محسن
سیدی خاطرنشان کرد: بعضی شخصیت‌ها شاعر پرورند و با روحی قوی که دارند، افرادی را اطراف خود جمع می‌کنند. او با دانشی که داشت، به پرورش شاعران جوان همت می‌گماشت و در هنر به همه طیف‌ها توجه داشت. در یک کلمه، حماسه شعر این شاعر را می‌پسندم. او در شعرش همواره به روح حماسه توجه داشت و این حماسه را با زبانی ساده بیان می‌کرد. او با گفتاری سعدی‌گونه این کار را انجام می‌داد. او زبان شعری سالمی داشت و این تسلط به زبان در هر قالبی که شعر می‌سرود، شنیدنی بود. برخورداری از صنایع ادبی و موسیقایی از دیگر ویژگی‌های شعر او بود.
صداقت در سرودن شعر
وی ادامه داد: نکته دیگر در آثار استاد مصطفی‌زاده این است که او یقین و اعتقادات قلبی خود را می‌نوشت. او ریشه و ساقه و تنه آنچه را می‌نوشت، می‌شناخت و این همان چیزی است که امروز ما کم داریم. در نهایت باید گفت، ما باید تا جایی که امکان دارد، به شایستگی از بزرگان ادبیاتمان تقدیر کنیم.
شاعر بی شعار
این شاعر خراسانی  گفت: وقتی نام این استاد می‌آید، همیشه تواضع و ادب او در رفتار و کردار این شاعر دانشمند پیش چشم من است. استاد مصطفی‌زاده در حوزه ادبیات، شعر، فلسفه، حکمت، نمایش نامه و... تسلط داشت و او مصداق عینی شاعران بی‌شعار بود.