موشکی بر قلب ساختمانی می‌نشیند؛ صدای انفجار گوش فلک را پر می‌کند؛ اول دود و خاک و آتش به هوا بلند می‌شود و کمی بعد... نقطه‌هایی سیاه تمام قاب تصویر را پر می‌کنند؛ نقطه‌هایی که با سرعتی باورنکردنی به آسمان پرتاب می‌شوند و بعد به زمین سقوط می‌کنند. این نقطه‌ها چیست؟ قدرت انفجار، چه چیزی را این‌طور میان آسمان و زمین سرگردان کرده؟... کمی می‌گذرد و می‌فهمیم آن نقطه‌ها دست است، تن است، سر است، پیکر است، انسان است که در میان آتش توحش مُشتی پست‌تر از پست‌ترین حیوانات، می‌سوزد و تکه‌تکه می‌شود و به آسمان پرتاب می‌شود. می‌بینید؟ این انسان است که می‌سوزد و به آسمان پرتاب می‌شود... در سرزمینی که نامش به رنج آمیخته شده: غزه.
روزگاری را می‌گذرانیم که انگار جهان به تماشای تصویر بی‌روتوشِ «نسل‌کشی» در باریکه‌ غزه‌ عادت کرده است. پس شرم بر انسانیت اگر غصه‌ غزه را ببیند و سکوت کند. ننگ بر انسان، اگر در برابر این تصویر واضح و عریانِ انسان‌کشی هیچ نگوید‌.
افسوس بر «جامعه جهانی» و سازمان ملل که جوی خون و کوهِ پیکرِ انسان‌های بی‌گناه را ببیند و دم بر نیاورد.
اف بر حاکمان «جهان اسلام» که قدرِ آن پنجاه رئیس دولتی که برای نشریه هتاک «شارلی‌ابدو» دست به دست هم دادند و به اتفاق راهپیمایی حمایتی برگزار کردند هم بر شرفِ انسان و حرمتِ مسلمانانِ فلسطینی غیرت ندارند و مُرداروار در برابر این‌ سبعیتِ سازمان‌یافته‌ صهیونیست‌ها، خفقانِ مرگ گرفته‌اند.
انگار نمی‌خواهند ببینند؛ انگار کودکان غزه با عروسک‎های بی‌جان برایشان فرقی ندارد و فقط می‌خواهند؛ تمام شوند! انگار بودن‎شان این دولت‌‌نامردان را اذیت می‌کند، انگار به قول خبرنگار فلسطینی باید برای این که با ذبح شدن‌شان صحنه های دردناکی تولید می شود، عذرخواهی هم بکنند! او از کلمه ‏«ازعجانکم» استفاده کرده بود؛ تکه‌کلامی که عرب به مهمان دم در می گوید. یعنی ببخشید اذیت کردیم، ما دیگر داریم می رویم! و بی تفاوتی این سران ما را بدان جا می رساند که انگار اراده آن ها هم بر محو غزه و رفح و هر موجود زنده در آن است!
 انگار نمی‌خواهند با دیدن رنج ها و دردهای مردم غزه خودشان را اذیت کنند؛ سعی می کنند از روی تصاویر تکه های بدن فلسطینیان در ارتفاع صدمتری که در بمباران صهیونیستی به پرواز درآمده است بگذرند! از روی تصاویر جنازه کودکان مظلوم غزه بگذرند! انگار می خواهند فقط تمام شود!
و وای بر ما....
وای بر ما اگر این هنگامه را ببینیم و مثل همه‌ ننگ‌آورانِ امروزِ تاریخ که نام‌شان رفت، خاموش بمانیم و به مایه‌ شرمساری انسانیت بدل شویم.
نباید ساکت بنشینیم. این کمترین کار ماست.

​​​​​​​
فراخبر
مقابل جنایت های اسرائیل چه کنیم؟ 
علی مهدیان -اسرائیل ذات غرب را به چشم می آورد. غصب کردن، آواره کردن، جنایت کردن، در ذات غرب است. اما این حجم جنایت در تاریخ اسرائیل هم بی سابقه است. چرا انجام می شود؟ چون غرب در وضعیتی قرار گرفته که دیگر نمی تواند ملاحظه کاری کند. بازی های حقوق بشری و شعارها و ادعاها و همه امور دیگر کشک. چرا؟ چون ساحت قدرت و حاکمیت سیاسی که اساسی ترین سطح غرب است کاملا در وضعیت تهدید و شکنندگی جدی قرار گرفته. باید درباره محاسبات پشت سر این حجم از جنایت بیندیشیم که بفهمیم باید چه کنیم. دیوانه وار بودن و خباثت آلود بودن جنایت ها درست اما این موجود دیوانه و خبیث، محاسباتی دارد، اهدافی دارد، راهبردهایی دارد. اسرائیل نتوانست و نمی‎تواند حماس را ریشه کن کند، پذیرش آتش بس اخیر و سبک رفتار رسانه ای حماس، به همه حالی کرده بود که اسرائیل شکست قاطع خورده. راکت باران اخیر عسقلان و داستان اسرا و مقاومت حماس در مذاکرات را در همین چارچوب ببینید. در شمال سایه حزب ا... خیلی مقتدرتر از قبل روی سر اراضی بود. این را با جنگ تمام عیار بعد از شهادت سیدحسن درک کردند لذا تن به آتش بس دادند. حالا روی درگیر کردن حزب ا... با ارتش و حاکمیت لبنان حساب باز کرده اند که آن‎هم با هوشمندی حزب ا... تا کنون موفق نبوده. وقتی از هر چهارنفر در لبنان یک نفر زیر تابوت سید بوده، می دانند حزب ا... ریشه کن شدنی نیست مگر آن که او را مشغول درگیری داخلی و هرج و مرج کنند تا شمشیرش کند شود. کنش‎های حزب ا... و سخنان شیخ نعیم قاسم را با این رویکرد مرور کنید. در جنوب نیز یمن صحنه را قبضه کرده است. اصلا همین لشکرکشی مستقیم آمریکا، نشان می دهد چه قدرتی در جنوب وجود دارد. سقوط بشار اسد و ترور رهبران کلیدی مقاومت، آورده خوبی بود که اسرائیل خود را برتر معرفی کند. ولی خب وقتی سوریه محل ظهور مقاومت سوری شود و وضعیت کل مقاومت عملا به لحاظ قدرت وضعیت برتر باشد، چنان‎که به صراحت رهبری این نکته را اخیرا در جمع دانشجویان بیان کردند؛ این تصویر ماندگار نخواهد بود. اسرائیل باید کاری می‎کرد.  ساده ترین کار جنایت است. جنایت یا باعث می‎شود مردم غزه کوچ کنند یا اگر اسرائیل موفق نشود لااقل زیرپوشش جنایت شکست راهبردی اش پنهان می‎شود. اسرائیل و آمریکا به این نمایش نیاز دارند. از همه بغرنج‎تر ایران بود. همه این رزم منطقه ای زیر سایه قدرت و هیمنه ایران انجام می‎شد. قصه قدرت هسته ای و موشکی ایران به این دلیل برای آن‎ها مهم است. و الا ایران که جز دو عملیات وعده صادق چه کرده مگر؟ تشدید فشار اقتصادی برای به هم ریختن داخل از یک سوی و بالا بردن سطح تهدید ایران و یا بازی مذاکره برای به انفعال کشیدن ایران روش‎هایی بود که در پیش گرفتند. اما وفاق و انسجام مسئولان و صدای واحدشان، راهپیمایی‎هایی مثل روز قدس و بیست و دو بهمن، بازی دشمن را خراب می‎کرد. از سوی دیگر ایران هم بازی تهدید و مذاکره را در مقابلشان راه انداخت و این یعنی ایران هوشمندانه در پازل دشمن قرار نگرفت. به لحاظ جهانی، آمریکا در جبهه روسیه که شکست خورد، در جبهه جنگ اقتصادی به روش‎هایی روی آورده که هیمنه سیاسی اش را نابود کرده، پس چاره ای ندارد مگر این‎که در قصه اسرائیل دستاوردی سیاسی برای خود دست و پا کنند. وقتی آورده ای نیست، راه حل باز هم جنایت است. جنایت های هولناک غزه اما نمی‎تواند دوام بیاورد. فشار داخلی و خارجی به اسرائیل در حال تشدید است، این یعنی زمان زیادی باقی نیست. تعیین زمان‎های کوتاه توسط ترامپ در واقع از سر ناچاری خود اوست. در این مدت کافی است ایران و کل مقاومت فقط دوام بیاورند. زمان به نفع آمریکا و اسرائیل نیست. توصیه های رهبری را در این جنگ چند ضلعی بین المللی مرور کنید. ۱.جلوی مرجفون را بگیریم. کسانی که دو قطبی سازند، بی اعتماد کننده به مسئولین‎اند، تضعیف کننده خود یا بزرگ کننده دشمن اند.۲.تبیین و خلق محتوا و جنگ نرم افزاری و کمک به ذهنیت مردم و بالا بردن سطح آگاهی مردم مقابل دشمن که جلوی انفعال مردم را بگیرد.۳.کمک به حل مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم که وظیفه مدیران و همگان است.۴.مقابله با هرج و مرج طلبان؛ 
حالا به این فکر کنید چرا رهبری حمایتشان از هماهنگی مجلس و دولت در انتخاب وزرا را دوباره مطرح و دفاع کردند. چرا این مقدار روی تضعیف مسئولین در تصمیمات مربوط به جنگ هشدار دادند،  چرا ابتدا مذاکره را غیر شرافتمندانه و غیر عاقلانه دانستند و بعد خود اجازه مذاکره غیر مستقیم دادند، چرا کار نرم افزاری و تولید محتوا در این جنگ را از قوت نظامی جدی تر دانستند؟  بدون دانستن طرح رهبری نمی‌توانید به غزه کمک کنید. بلکه چه بسا ناخواسته کمک به دشمن جنایتکار کنیم.