​​​​​​​
وقتی رفیق حریری ترور شد، برتری و تفوق اهل سنت در لبنان نیز آنچنان لطمه‌ای خورد که دیگر جبران نشد. همین اتفاق ۲۳ سال قبل تر با ترور بشیر جمیل، سیاستمدار معروف مسیحی برای مسیحیان رخ داد و آن ها را از اریکه قدرت پایین کشید. با شهادت سیدحسن نصرا... نیز تصور می‌شد و می‌شود که دوران قدرت شیعیان که به ویژه از ۲۰۰۶ آغاز شده بود، به پایان رسیده است. تصور دشمن این است که با محاصره‌ حزب از طرف سوریه و رژیم و همچنین قدرت گرفتن جریان غربگرا در دولت و ارتش، امکان آن وجود دارد که یک بار برای همیشه به سلاح حزب‌ا... پایان داده شود. آن هم بدون جنگ و با تهدیدهایی از درون که سیاست و رسانه، اصلی‌ترین محمل آن هستند. گرچه در این چند ماه آتش‌بس، فشاری سنگین بر روی شانه‌های نیروی نظامی بوده و فرماندهان ارشد و میانی از حداقل امنیت برخوردار نبوده‌اند اما مسئله اصلی زمان دادن به دیپلماسی برای اتمام حجت است. در این میان، فقدان آن شخصیت ویژه و ایدئولوگ انقلابی یعنی سیدحسن نیز روحیه‌ شیعیان را تضعیف و احساس بی‌سرپرستی آنان را تقویت کرده بود. امری که تا همین دو شب پیش، به وسیله شیخ نعیم قاسم جبران نشده بود. اما سخنرانی اخیرش توانست امیدها درباره‌ زنده بودن همان روحیه و شنیده شدن صدای آن شهید از صدای این عزیز را احیا کند. حالا مهم این است که حزب بتواند در میان بازی رسانه‌ای و سیاسی، حرکت خود را ادامه دهد و توان نظامی را حفظ کند. در این مرحله، گذر زمان از هرچیز دیگری مهم تر است. گذر دادن حزب از میان نزاع داخلی و جلوگیری از درگیری با ارتش یا دیگر قدرت‌های قومی-مذهبی و همچنین باقی ماندن به عنوان یک تهدید بر سر رژیم، کاری است بس دشوار که یک سال آینده را به خود اختصاص خواهد داد.به هرروی،سخنرانی اخیر شیخ نعیم قاسم، دبیرکل حزب‌ا... لبنان، بازتابی فراتر از یک موضع‌گیری معمول داشت. رسانه‌های عبری این سخنرانی را «تأثیرگذار» و «در سطح بالا» توصیف کرده و با عبارتی کم‌سابقه از وی به عنوان «شبیه‌ترین صدا به نصرا...» یاد کردند. این توصیف تنها به لحن و واژگان محدود نیست، بلکه حامل یک پیام سیاسی نیز هست: حزب‌ا... حتی در غیاب چهره کاریزماتیک سید حسن نصرا... توانسته است انسجام درونی و قدرت بازدارندگی خود را حفظ کند.
تداوم گفتمان نصرا... فراتر از تغییر چهره‌ها
نکته کمتر گفته‌شده در این روایت، تلاش رسانه‌های عبری برای رمزگشایی از معنای استمرار گفتمان نصرا... در قالب چهره‌ای جدید است. تعبیر «شبیه‌ترین صدا» تنها ستایشی رسانه‌ای نیست، بلکه هشداری راهبردی است: صدای مقاومت خاموش نشده، بلکه از حنجره‌ای دیگر ادامه یافته است. این استمرار، برای تل‌آویو به‌مثابه تداوم تهدید تفسیر می‌شود؛ تهدیدی که حالا دیگر محدود به فرد نیست، بلکه به ساختاری نهادمند گره خورده است.در چنین فضایی، سخنرانی نعیم قاسم، صرفاً یک موضع‌گیری سیاسی نبود، بلکه بازتولید هوشمندانه‌ای از گفتمانی است که هنوز بر معادلات بازدارندگی در منطقه اثر می‌گذارد بی‌آن که به چهره‌ها وابسته باشد.