​​​​​​​اتوبوس‌ها دیگر آن اتوبوس‌های پرهیاهوی دیروز نیستند. زمانی همین صندلی‌ها محل جدل داغ درباره سیاست، اقتصاد یا حتی کری‌خوانی فوتبالی بود؛ هر سلام و احوالپرسی، جرقه یک مکالمه تازه. امروز اما سکوت غریبی بر فضا حاکم است؛ هر کس در پیله گوشی خود فرورفته، بی‌توجه به دنیای اطراف و حتی لبخندی ساده. فناوری دریچه‌ای برای ارتباط دوردست گشوده اما دیواره‌ای برای ارتباط نزدیک کشیده است. این تغییر صرفاً احساس شخصی نیست؛ پژوهش‌ها نشان داده‌اند که حضور روزافزون فناوری، گفت‌وگوهای بی‌واسطه را در فضاهای عمومی کاهش داده، پیوندهای جمعی را سست‌تر کرده و حتی مهارت درک حالات غیرکلامی-یعنی همان نگاه‌ها و لبخندها-را کم‌رنگ کرده است. این روند شاید ظاهراً بی‌ضرر باشد، اما جامعه‌ای که اعضایش با هم گفت‌وگو نمی‌کنند، زودتر واگرایی، انزوا و فرسایش اعتماد را تجربه می‌کند. شاید لازم است دوباره یاد بگیریم از دنیای حقیقی سهم بگیریم و فقط با یک لبخند .