این رستوران‌‌های لوکس و ادایی هم پدیده‌‌های خاصی هستن که روزبه‌‌روز دارن بیشتر میشن. رستوران‌‌هایی که در همه زمینه‌‌ها عجیب محسوب میشن، اول از همه حجم غذا، پول یک دیگ پلو میدی، تو یک بشقاب بزرگ که شبیه تابلوی لبخند ژوکوند انواع ترفندهای هنری توش دیده میشه به‌‌جای غذا یه ذره غذا میذارن که آدم اولش ممکنه فکر کنه نمونه غذاست تا اگه پسندیدی بقیه‌‌اش رو بیارن؛ غافل از این‌‌که اون کف دست برنج و یه ذره سالاد اصل ماجراست. یه بار خود من در واکنش به حجم غذا فکر کردم تو بشقاب برام سیم‌‌کارت موبایل سرو شده با سس مخصوص. خلاصه در بیشتر مواقع حجم عکسی که آدم تو رستوران می‌گیره از حجم خود غذا بیشتره. شما اگه دوربین موبایلت حداقل 50 مگاپیکسل باشه حجم یک عکس میشه 10 مگابایت اما غذا میشه دو قاشق. بعد از حجم غذا میرسه به اسامی عجیب توی منو. بدتر از همه این‌‌که جدیداً غذای خارجی رو با اسم ایرانی ترکیب کردن.  اما برسیم به مبحث قیمت، من خودم در مواجهه با صورت‌‌حساب یک رستوران فکر کردم قراره رستوران رو بخرم، بعد فهمیدم پول یک پرس قرمه‌‌سبزی اون‌‌قدر شده. ترسناک‌‌تر وقتیه که تو منو قیمت نیست؛ اون لحظه‌‌ای که آخر میری حساب کنی مثل خنثی کردن بمب ترسناکه.