سید احمد میرزاده-جهان، سرشار از هیاهوست. اما در فراسوی این هیاهوی روزمره در آن سوی صدا و سکوت در سرزمین ملکوت، در جهانِ جان و تجلی‌گاه فرشتگان، غوغایی دیگرگونه برپاست. لحظه‌ای گوش تن را ببند و گوش جان بگشا. چه می‌شنوی؟ هان؟ این صدای تسبیح و تهلیل کائنات است. و در این همه هلهله، این خوش‌ترین آواز چیست؟ این چه سرودی است که از آن نور و شادی و روشنی می‌تراود؟ سرودی سراسر درود.گوش کن: ان ا... و ملائِکته یُصلّون علی النّبی یا ایّها الذین آمَنوا صلّوا علیه و سَلّموا تسلیما!
اینک هماوایی کنید. اگر ایمان آورده‌اید هماوایی کنید و در این همسرایی، خاموشی‌تان مباد. رسا و بلند هماوایی کنید مباد بر دل‌هایتان رنگ دورنگی فرونشیند.
کم از سنگ نیستید؛ سنگ‌های جهان بر او درود می فرستند. آن دم که حرا به پیامبری‌اش بشارت داد پژواک تمام کوه‌های جهان درود بر او بود: چون نوبتِ نبوّت او در عرب زدند/ از جودی و احد صلوات آمدش ندا.
دعایت را زمین‌گیر می‌بینی؟ صلوات، نردبان دعاست. در پردۀ غیب، بوی گل محمدی پیچیده. دعایت را به صلوات معطر کن تا فرشتگان آن را به شوق بالا ببرند.
در کوره‌راهِ پیچ اندر پیچی که نامش زندگی است راه را گم کرده‌ای؟ از بیراهه بازگشته اما از کاروان جا مانده‌ای؟ راهی میانه می‌جویی؟ اینک: میانراه!
دیری چون پیچک برساقۀ گناه تنیده‌ای و اینک ابلیسِ پیر چونان دوال‌پا بر پشت تو سنگینی می‌کند و به هر بیغوله‌ای می‌کشاندت؟ از این بند رهایی می‌جویی؟ سبک‎دوشی از گناه را شگردی هست: «آن‌که بر کفارۀ گناهان، ناتوان است بر محمّد و خاندانش بسیار درود فرستد. به‌راستی که صلوات، گناهان را نابود می‌کند.» هشتمین رهنمای روشن چنین فرموده است.
عیون اخبارالرضا(ع).باب 28. ح 47