در لحظاتی که خبرها به‌خصوص با فعالیت بی‌امان پایگاه‌های مزدور دشمن مثل شبکه  ایران اینترنشنال و من و تو سنگین‌تر از همیشه‌اند، ذهن انسان به دنبال پناهگاهی می‌گردد. پناهگاهی که نه از سنگ و سیمان، بلکه از آگاهی، معنا و تاب‌آوری ساخته شده باشد. ما نمی‌توانیم توفان را متوقف کنیم، اما می‌توانیم درون خود، جایی امن برای ایستادن بسازیم. این پناهگاه درونی، همان چیزی است که ما را از فروپاشی نجات می‌دهد، همان نقطه‌ای که در دل بحران، به ما یادآوری می‌کند که هنوز می‌توانیم ادامه دهیم. اما این پناهگاه چگونه ساخته می‌شود؟ چگونه می‌توان از روان خود مراقبت کرد و چگونه مراقبت از خود، به مراقبت از دیگران تبدیل می‌شود؟
چگونه از روان خود مراقبت کنیم؟
در شرایط بحرانی، اولین قدم برای حفظ تعادل روانی، شناخت و پذیرش احساسات است. بسیاری از افراد تلاش می‌کنند که ترس، اضطراب یا خشم خود را نادیده بگیرند، اما سرکوب احساسات، تنها آن‌ها را عمیق‌تر و مخرب‌تر می‌کند.
پذیرش احساسات، نه فرار از آن‌ها   به جای انکار، باید احساسات را بشناسیم و بپذیریم که این واکنش‌ها طبیعی‌اند. اضطراب، نشانه‌ ضعف نیست؛ بلکه نشانه آگاهی از شرایط است.
ایجاد لحظات آرامش   حتی در سخت‌ترین روزها، باید زمانی را برای تنفس، سکوت و مراقبت از خود اختصاص داد. این لحظات کوتاه، به ذهن فرصت می‌دهند تا از فشار بیرونی فاصله بگیرد.
آنفالو کردن مزدوران دشمن   اطلاع داشتن از شرایط مهم است، اما غرق شدن در اخبار منفی، تنها اضطراب را افزایش می‌دهد. باید تعادل را حفظ کرد؛ آگاهی، بدون فرسایش روانی. پس اخبار را به اندازه و از منابع رسمی داخلی دنبال کنیم. فراموش نکنیم که منابع فارسی‌زبانی مثل ایران اینترنشنال و من وتو بی‌محابا و بدون رودربایستی درحال تزریق ناامیدی و اخبار دروغ برای تضعیف روحیه مردم هستند.
چگونه مراقبت از خود، به مراقبت از دیگران تبدیل می‌شود؟
در بحران، تاب‌آوری فردی، به تاب‌آوری جمعی تبدیل می‌شود. وقتی فردی بتواند روان خود را مدیریت کند، نه تنها خودش را از فروپاشی نجات می‌دهد، بلکه می‌تواند به دیگران هم امید و آرامش بدهد.
تزریق آرامش   حضور آرام، تأثیرگذارتر از هر کلامی است. گاهی تنها بودن در کنار کسی، بدون تلاش برای حل مشکل، بیشترین تأثیر را دارد. حضور انسانی، حتی بدون کلام، می‌تواند پناه باشد.
همدلی در عمل   همدلی، نه فقط در حرف، بلکه در عمل. کمک‌های کوچک، از یک پیام دلگرم‌کننده تا یک حمایت عملی، می‌توانند حس امنیت را در جامعه تقویت کنند.
ایجاد شبکه‌های حمایتی   در شرایط سخت، ارتباطات انسانی باید تقویت شوند. جمع‌های کوچک، گفت‌وگوهای ساده و حمایت‌های متقابل، می‌توانند اضطراب را کاهش دهند.
پناهگاه درونی چیست و چگونه ساخته می‌شود؟
پناهگاه درونی، یک فضای ذهنی و احساسی است که فرد در لحظات بحران به آن پناه می‌برد. این پناهگاه، نقطه‌ای است که در آن، فرد احساس امنیت، آرامش و کنترل بر شرایط دارد. 
ویژگی‌های پناهگاه درونی  احساس امنیت روانی، حتی در دل بحران، دسترسی به منابع درونی مانند امید، معنا و تاب‌آوری، توانایی مدیریت احساسات بدون فروپاشی و...
چگونه این پناهگاه را بسازیم؟
ایجاد تصویر ذهنی از مکانی امن، مانند یک ساحل، یک باغ یا اتاقی که حس آرامش می‌دهد. تمرین تنفس برای تقویت کنترل ذهنی، نوشتن و گفت‌وگوی درونی برای پردازش احساسات، ایجاد محیط فیزیکی آرام، مانند یک گوشه مشخص در خانه و از همه مهم‌تر دعا برای همه و به خصوص سربازان وطن، آن‌هایی که خواب امن شب‌مان را مدیون تلاش آن‌ها در پدافند و... هستیم.
 چرا باید در دل مشکلات، معنایی برای ادامه دادن پیدا کنیم؟
در لحظات سخت، معنا، نیرویی است که انسان را از انفعال بیرون می‌کشد. بدون معنا، بحران‌ها تنها فشار روانی ایجاد می‌کنند، اما با یافتن معنا، فرد می‌تواند از دل سختی‌ها، نیرویی برای ادامه دادن پیدا کند. معنا، انسان را از فروپاشی نجات می‌دهد وقتی فردی بداند که چرا باید ادامه دهد، تاب‌آوری‌اش افزایش می‌یابد. معنا، از رنج، قدرت می‌سازد رنجی که معنا داشته باشد، به نیرویی برای تغییر تبدیل می‌شود. معنا، مسیر را روشن می‌کند در تاریکی بحران، معنا مانند چراغی است که مسیر را مشخص می‌کند. این معنا یعنی این‌که بدانیم رنج و نگرانی‌مان را باید به عمل تبدیل کنیم. به عملی در خدمت وطن و هموطنان.
چرا باید رنج را به عمل تبدیل کنیم؟
رنج، اگر در سکون بماند، انسان را می‌شکند. اما اگر به حرکت، همدلی و اقدام تبدیل شود، می‌تواند جهان را تغییر دهد. رنجی که جهت داده شود، به نیرویی سازنده تبدیل می‌شود به جای غرق شدن در احساسات منفی، باید از آن‌ها برای ساختن، کمک کردن و ایجاد تغییر استفاده کرد. کمک به دیگران، خود درمانی است، وقتی فردی به دیگران کمک می‌کند، نه تنها حال آن‌ها را بهتر می‌کند، بلکه احساس قدرت و معنا را در خود تقویت می‌کند. جامعه‌ای که در بحران کنار هم بماند، زنده می‌ماند. در لحظات سخت، همبستگی اجتماعی، تنها راه عبور از بحران است.