​​​​​​​سران چین مصمم هستند که از جدایی دایم تایوان جلوگیری کنند و آن را تحت کنترل خود در بیاورند. استفاده فزاینده چین از نیروی نظامی برای فشار به تایوان در سال‌های اخیر، نگرانی‌ها در خصوص امکان حمله به تایوان را افزایش داده است. با این حال چین به غیر از حمله نظامی، گزینه‌های دیگری نیز دارد. یکی از این گزینه‌ها، محاصره تایوان است تا اراده مردم را برای مقاومت بشکند. در سال ۲۰۰۶ دانشگاه دفاع ملی چین، در رساله‌ای با عنوان «علم عملیات نظامی»،  عملیات محاصره به‌هم‌پیوسته را بدین گونه تعریف می‌کند: عملیاتی تهاجمی که به وسیلۀ نیروهای دریایی، هوایی، موشکی و زمینی با کمک شبه‌نظامیان و نیروهای امنیتی انجام می‌شود تا ارتباط اقتصاد و ارتش دشمن با جهان بیرون قطع شود. محاصره می‌تواند سطح بالاتری در نردبان تنش باشد. هدف محاصره این است که با قطع‌کردن تجارت، مخصوصاً واردات انرژی و سایر کالاهایی که برای ثبات اقتصاد ۲۴ میلیون تایوانی لازم است، این کشور را به فروپاشی برساند. موقعیت تایوان به عنوان جزیره‌ای با منابع محدود باعث می‌شود محاصره اثرگذاری بیشتری داشته باشد؛ چراکه تایوان به نسبت سایر اقتصادهای بزرگ، بیشتر به تجارت وابسته است. در سال ۲۰۲۰، واردات و صادرات تایوان به ارزشی معادل ۶۱ و ۶۹ درصد تولید ناخالص داخلی این کشور رسید. در مقایسه با تایوان، واردات و صادرات چین، ارزشی معادل ۱۵ و ۲۰ درصد تولید ناخالص داخلی داشت. طبق گزارش‌ها، ذخایر زغال سنگ و گاز طبیعی تایوان برای تولید برق تنها دو ماه و ذخایر نفت و مواد غذایی تنها برای شش ماه این کشور کفایت می‌کند. در یک سناریوی محتمل از محاصره، این ذخایر نیز هدف بمباران چین قرار خواهند گرفت تا توانایی مقاومت تایوان را کاهش دهد. بسیاری از متخصصان باور دارند که چین می‌تواند عملیات نظامی علیه تایوان را به مدت شش ماه ادامه دهد. البته در مجموع، عوامل زیادی وجود دارند که می‌توانند بر محاسبه تصمیم‌گیران چینی درباره نقاط قوت و ضعف محاصره اثر بگذارند: نقاط قوتی همچون هدف‌قراردادن آسیب‌پذیری‌های تایوان، کاهش احتمال مداخله دیگر کشورها، مجاورت جغرافیایی، انعطاف‌پذیری و عملی‌تر بودن محاصره و نقاط ضعف آن نیز مواردی همچون احتمال بالای به بن‌بست‌رسیدن یا افزایش تنش، مهلت‌دادن به کشور دفاع‌کننده، باقی‌ماندن توانایی‌های دفاعی تایوان و نفوذ به محاصره برای انتقال کالاست. برای محاصره تایوان توسط چین سه سناریو می‌توان در نظر گرفت: ۱.محاصره همه‌جانبۀ پویا ۲.محاصره به وسیلۀ مین‌گذاری ۳.محاصره محدود. در حالت نخست، اقدامات مشترک نظامی، جنگ اطلاعاتی و سایبری، محاصره دریایی و ایجاد منطقه پرواز ممنوع، مین‌گذاری پنهانی، حملات مشترک علیۀ تایوان و بستن کامل تنگه تایوان توسط چین اعمال می‌شود. در سناریوی دوم، دو مورد آخر از محاصره حذف می‌شوند و در سناریوی سوم، علاوه بر این دو مورد، مین‌گذاری نیز انجام نمی‌شود. موفقیت یا شکست چین در محاصره، به عوامل متعددی وابسته است: میزان مقاومت و اراده تایوان برای دفاع از خود و اراده واشنگتن و متحدانش برای مداخله، از جمله موارد حیاتی هستند. این‌که ارتش آزادی‌بخش خلق چین چقدر برای انجام محاصره و کنترل نیروهای مرزی آماده است، نه فقط برای اجرای یک محاصره موفق، بلکه برای اطمینان از این که محاصره به‌طور ناخواسته به حمله یا جنگ منتهی نمی‌شود، بسیار حائز اهمیت است.