​​​​​​​1 تاکید زیاد بر نمره و نتیجه
بسیاری از والدین با این امید که فرزندشان به موفقیت‌های بزرگی برسد، توجه زیادی به نمرات و رتبه‌های او می‌کنند. اما این تأکید زیاد بر نتیجه و نمره، فشار زیادی ایجاد می‌کند و ممکن است باعث کاهش علاقه آن‌ها به یادگیری شود. بیایید به‌جای تمرکز روی نمره‌ها، تلاش‌ها و یادگیری‌های واقعی آن‌ها را ببینیم و تشویق کنیم که در کنار سخت‌کوشی، از مسیری که طی می‌کنند لذت ببرند. این مسئله باعث می‌شود که فشار روانی کمتری در زمان درس‌خواندن به آن‌ها وارد شود که نقش موثری در بهبود عملکردشان خواهد داشت.
2 مقایسه با دیگران
گاهی به‌صورت ناخودآگاه فرزندمان را با همکلاسی‌ها یا دوستانش مقایسه می‌کنیم، شاید با این تصور که این مقایسه انگیزه‌بخش خواهد بود. اما معمولا نتیجه عکس می‌دهد و اعتمادبه‌نفس آن‌ها را کاهش می‌دهد. هر کودک دنیای خاص خود را دارد و بهتر است به پیشرفت و رشد او بر اساس توانایی‌ها و مسیر منحصر‌به‌فردش نگاه کنیم.
3 تمرکز بر نقاط ضعف به‌جای نقاط قوت
بسیاری از والدین بی‌آنکه متوجه باشند، بیشتر بر کمبودهای فرزندشان تأکید می‌کنند تا نقاط قوتش. این کار در طولانی‌مدت، اعتمادبه‌نفس و خودباوری کودک را تضعیف می‌کند. بهتر است به دستاوردهایشان توجه کرده و از موفقیت‌های کوچک و بزرگ آن‌ها حمایت کنیم. وقتی فرزندانمان احساس کنند که تلاش‌هایشان به چشم می‌آید، با انگیزه بیشتری به سمت اهدافشان حرکت می‌کنند.
4 بی‌توجهی به استراحت و تفریح 
درس خواندن مهم است اما فرزندان‌مان برای داشتن انرژی و خلاقیت به بازی و استراحت هم نیاز دارند. اگر تمام زمان‌شان را به درس اختصاص دهیم، ممکن است از درس دل‌زده و خسته شوند. ایجاد تعادل بین درس و بازی به آن‌ها این امکان را می‌دهد که دوران تحصیل را با شادابی و تجربه‌هایی دلنشین بگذرانند و به یاد بیاورند که دوران مدرسه، بخشی شیرین از زندگی‌شان است.
5 نادیده‌گرفتن استرس دانش‌آموز 
فرزندان‌مان از چالش‌های درسی و فشار امتحانات دچار استرس می‌شوند. اگر احساسات‌شان را نادیده بگیریم، احتمال دارد حس کنند که تنها هستند و کسی آن‌ها را درک نمی‌کند. فضایی امن برای گفت‌وگو ایجاد کنیم و بگذاریم احساسات و نگرانی‌هایشان را با ما در میان بگذارند. همدلی ما می‌تواند بهترین تکیه‌گاه برای آن‌ها در لحظات دشوار باشد.
6 تصمیم‌گیری درباره امور درسی بدون مشارکت فرزند
فرزندان دوست دارند در تصمیم‌های مربوط به خودشان نقش داشته باشند. وقتی نظرشان را جویا می‌شویم، احساس ارزشمندی و مسئولیت‌پذیری می‌کنند. به آن‌ها اجازه دهیم در تصمیمات درسی خود مشارکت کنند تا با علاقه و انگیزه بیشتری مسیرشان را دنبال کنند.
 نکته پایانی
نقش ما در زندگی فرزندان، فراتر از آموزش تحصیلی و علمی است. ما می‌توانیم با مهربانی، همدلی و ایجاد فضای امن، پناهگاهی برای رشد و آرامش آن‌ها باشیم. تربیت فرزندان فرصتی بی‌نظیر برای ایجاد حس ارزشمندی و شادی در آن‌هاست. بیایید این هدیه را با رویکردی مثبت و درک عمیق‌تر به آن‌ها ببخشیم و بگذاریم هر روز با اعتمادبه‌نفس بیشتری برای رسیدن به بهترین نسخه از خودشان تلاش کنند.