به تازگی هیئت‌رئیسه جبهه اصلاحات ایران به دیدار مسعود پزشکیان رفته است. بر اساس آن‎چه جواد امام، سخنگوی این تشکیلات سیاسی گفته است جبهه اصلاحات خطاب به پزشکیان چند محور عمده را مطرح کرده است؛ از جمله  جذب  بدنه مردمی که با صندوق های رای قهر کرده اند،   انتصاب‌  استانداران  و    رفتن به سمت مذاکره محدود با آمریکا در موضوع هسته‌ای.
نکاتی که اصلاح‌طلبان در دیدار با پزشکیان مطرح کرده‌اند، از چند جهت قابل بررسی است؛ نخست آن‎که به نظر می‌رسد هیئت‌رئیسه جبهه اصلاحات به ریاست آذر منصوری که پایگاه حزبی‌اش حزب اتحاد ملت است، به نوعی نماینده طیف جامعه‌گرای اصلاح‌طلبان‌اند. آن‎ها دقیقا موضوعاتی را مورد بحث قرار داده‌اند که بیشتر و بیشتر از سوی حزب اتحاد ملت مطرح می‌شد؛ از جمله این‎که اصلاح‌طلبان بیش از نگاه سیاست‌محور باید بر توسعه سرمایه اجتماعی‌‌شان کار کنند. این بخش از اصلاح‌طلبان باور دارند که باید دولت سراسر اصلاح‌طلب تشکیل می‌شد. آن‎ها حتی پیش از انتخابات صراحتا می‌گفتند که جبهه اصلاحات به هیچ‌وجه زیر بار نامزد ائتلافی نمی‌رود؛ در ادامه نیز  جبهه اصلاحات و به ویژه هیئت‌رئیسه آن از روزهای نخست روی کار آمدن پزشکیان بر او به دلیل ترکیب وزرای پیشنهادی انتقاد کردند. آن‎ها می‌گفتند که در دولت پزشکیان نباید هیچ نیرویی غیراصلاح‌طلب یا دستِ‌کم غیراعتدالی حضور داشته باشد اما در ادامه مسیر پزشکیان نشان داد که تمایل دارد دولتی مبتنی بر وفاق ملی تشکیل دهد؛ به همین دلیل علاوه بر آن‎که در کابینه‌اش وزرایی از میان اصلاح‌طلبان و اعتدالی‌ها قرار داد، تعدادی از وزرا را هم از میان نیروهای اصولگرا انتخاب کرد. همین رویکرد تنوع و تکثر سیاسی در تشکیل دولت در ساحت‌های دیگر هم تکرار شد؛ مشخصا در انتصاب استاندارها. حالا این موضوع برای طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان بسیار سنگین تمام شده است و همان‌طور که می‌بینیم جبهه اصلاحات بخشی از نخستین جلسه خود با پزشکیان را به این موضوع اختصاص می‌دهد.
روابط اصلاح‌طلبان و پزشکیان چگونه خواهد شد؟
به نظر می‌رسد اگر طیف‌های دیگری از اصلاح‌طلبان با پزشکیان دیدار می‌داشتند، شاید دغدغه‌هایی مانند اقتصاد را هم مطرح می‌کردند؛ اما همان‌طور که مشاهده می‌شود طیف‌ جامعه‌گرای اصلاحات که دست بالا را در جبهه اصلاحات ایران دارد، عمده موضوعات خود را معطوف به موضوعات سیاسیِ دلخواه خود کرده است. جلسه اخیر جبهه اصلاحات با پزشکیان به نظر می‌رسد که بیش از آن‎چه انتظار می‌رفت نقادانه بود که چنین شرایطی می‌تواند دو نتیجه به دنبال داشته باشد؛ یا آن‎که پزشکیان در ادامه مسیر خود را با خواسته‌های اصلاح‌طلبان تطبیق دهد که تا این‎جای کار نشانه‌ای از به وجود آمدن چنین شرایطی دیده نمی‌شود زیرا پزشکیان نه فقط با جبهه اصلاحات بلکه با طیف‌های مختلف اصولگرایی و حتی پایداری‌ها هم دیدار می‌کند و نمی‌خواهد دولتش در یک طیف سیاسی تعریف شود و حالت دوم آن است که  همان‌طور که گفته شد، پزشکیان مانند آن‎چه تا این‎جا دیده شده، دولتش را فراجناحی پیش ببرد که در این صورت ممکن است بخش‌هایی از جبهه اصلاحات نقدها را خطاب به دولت تندتر کنند. در این صورت به هیچ وجه نمی‌شود گفت همه اصلاح‌طلبان مخالف دولت خواهند شد؛ زیرا اولا طیف‌های زیادی از اصلاح‌طلبان از رویکرد کنونی دولت که سعی در میانه‌روی سیاسی دارد، استقبال می‌کنند و عمدتا به جای خواسته‌های سیاسی-حزبی خواهان بهبود اوضاع اقتصادی و دیپلماتیک کشورند و ثانیا در خود جبهه اصلاحات هم یکدستی رأی و نظر درباره دولت وجود ندارد. بنابراین ادامه مسیر اصلاح‌طلبان با دولت بستگی به متغیرهای زیادی دارد که باید منتظر ماند و دید کدام متغیرها چه تأثیراتی را بر مناسبات میان اصلاح‌طلبان و پزشکیان می‌گذارد.