​​​​​​​در حالی که تصور می شد که گرد و خاک جنجال موافقان و مخالفان حضور ظریف در پاستور فرو نشسته؛ حالا و در تازه ترین خبر گفته می شود بهارستان این موضوع را از طریق دیوان عدالت اداری پی گرفته است. در همین راستا رضایی، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس گفته است که رئیس این کمیسیون در نامه‌ای به موجب مواد ۸۶ و ۱۳ قانون دیوان عدالت اداری تقاضای ابطال حکم انتصاب آقای ظریف به عنوان معاون راهبردی رئیس جمهور و تسری اثر ابطال حکم به زمان ابلاغ آن را داشتند. اما فارغ از همه جار و جنجال ها و این که در نهایت ظریف در دولت می ماند یا نه، مسیر قانونی کاملا روشن بود. قانون انتصاب افراد به مشاغل حساس (که البته درخصوص تابعیت قهری اشکالاتی به آن وارد شده است) اجازه حضور ظریف به سبب تابعیت مضاعف فرزندانش را نمی دهد. در این مسیر به نظر رئیس جمهور در یک رودربایستی با ظریف نمی خواهد که به دستور او ، ظریف از پاستور خداحافظی کند. قالیباف نیز به حضور غیرقانونی ظریف در قوه مجریه به صراحت سخن گفت و البته دوستانه تاکید کرد که« اگر جای ظریف بودم با ظرافت به پزشکیان می‌گفتم اجازه بدهید این چند صباح نباشم، اگر قانونی شد برمی‌گردم و اگر هم نشد برنمی‌گردم.» توصیه ای قانونی که مورد توجه قرار نگرفت و حالا این مسیر از بهارستان اصرار از پاستور انکار، کار را به دیوان عدالت اداری کشانده است. اما فارغ از همه حاشیه ها و این که این موضوع اولویت اول بهارستان هست یا نه و جریان رادیکال اصولگرایی چقدر قانون برایش مهم است و چه میزان بازی های سیاسی ؛ روی سخن با جبهه اصلاحات است. همواره چه رئیس دولت اصلاحات چه بزرگان این اردوگاه سیاسی بر این که قانون باید محور قرار بگیرد و مسیر اصلاح از قانون عبور می کند، تاکید می کنند. با وجود این اما سوال مهم این جاست که چرا درباره حضور ظریف انتقاد نکرده و در حمایت از قانون پیشگام نمی شوند؟ بی تردید محمدجواد ظریف به عنوان یک رجل سیاسی و دیپلمات ؛ سرمایه ای برای کشورمان است اما چرا فعالان و چهره های اصلاح طلب مدام در گفت و گو با رسانه ها بر حضور ظریف تاکید می کنند؟ شایسته بود اصلاحات برای عبور کشور از یک موضوع حاشیه ای و  اصلاح قانون انتصاب مشاغل حساس هم که شده جهت فلش را تغییر داده و از ظریف می خواستند که تا حل مشکل این قانون از پاستور کناره گیری کند.