​​​​​​​1. وقتی می‌فهمید بیشتر بدرفتاری اطرافیان‌تان ریشه در اضطراب و ترس‌شان دارد؛ دیگر دنیا برایتان پر از هیولا نخواهد بود.
2. وقتی یاد می‌گیرید که آدم‌ها به‌طور خودکار از محتویات مغز شما اطلاع ندارند پس حرف می‌زنید و دیگران را سرزنش نمی‌کنید که درک‌تان نمی‌کنند.
3. یاد می‌گیرید که شما هم اشتباه می‌کنید. پس معذرت‌خواهی می‌کنید.
۴. اعتماد به نفس را یاد می‌گیرید نه این که فوق العاده‌اید، خیر... در واقع پی می‌برید که همه ما ابله، ترسو و سرگردان هستیم. همه ما با آزمون و خطا زندگی می‌کنیم و این عیبی هم ندارد.
5. قهر نمی‌کنید؛ یادتان نمی‌رود که یک روز می‌میرید، حرف می‌زنید و می‌بخشید.
6. به اثر نکات کوچک در خلق وخوی افراد پی می‌برید؛ مثلا می‌فهمید یک مسئله مهم را پیش نکشید؛ مگر خودتان و طرف مقابل استراحت کرده باشید، غذا خورده باشید و استرس یا عجله نداشته باشید.
7. دست از کمال‌گرایی بر می‌دارید؛ هیچ چیزی بی‌نقص نیست از به اندازه کافی خوب بودن قدردانی می‌کنید.
8. یاد می‌گیرید بدبین بودن درباره نتایج امور گاهی می تواند امتیاز باشد.
9. می‌فهمید نقاط ضعف آدم‌ها با نقاط قوت‌شان گره خورده؛ مثلا دیگر از کسی که شلخته است ناراحت نمی‌شوید چون می‌دانید در ازای آن شاید فردی خلاق باشد.
10. به آسانی عاشق نمی‌شوید؛ همه هر چقدر هم از دور برازنده و دلپذیر باشند از نزدیک مشکلات خودشان را دارند.
11. یاد می‌گیرید خودتان را به‌خاطر خطاها و حماقت‌های‌تان ببخشید؛ بیشتر با خودتان رفاقت می‌کنید.
12. یاد می‌گیرید با کله‌شقی‌های بچگانه‌تان که هرگز هم از بین نمی‌روند به صلح برسید؛ تلاش نمی‌کنید که همیشه بزرگسال باشید. همه‌ ما بچه‌ایم.
13. برای شادی درازمدت به پروژه‌های بلندمدت دل نمی‌بندید، اگر دمی بی‌دردسر سپری شود هم خوشحال می‌شوید.
14. می‌فهمید باید دیدتان را نسبت به دردهایتان وسیع کنید. بیشتر به طبیعت و آسمان شب و کهکشان‌های دور توجه می‌کنید.
15. بازخورد دیگران را راحت‌تر می‌پذیرید؛ در برابر انتقادها زره نمی‌پوشید.
16 می‌فهمید گذشته‌ای که داشتید در پاسخ‌ دادن شما به وقایع تاثیر دارد: یاد می‌گیرید این خطای‌دید را جبران کنید. می‌پذیرید به‌دلیل وقایع کودکی مستعد خطا و افراط هستید. با شک به اولین برداشت و احساساتان نگاه می‌کنید.