​​​​​​​
 مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی 2024 جهان درحالی آذرماه به میزبانی بحرین برگزار شد که علاوه بر نایب‌قهرمانی ایران با یک طلا، سه نقره و 6 برنز، اتفاقات خوبی برای وزنه‌برداری کشور رقم خورد که مهم‌ترین آن بازگشت پولادمردان سنگین وزن‌مان به جمع مدعیان جهان بود. هرچند سهم ایران از مدال طلای مسابقات تنها یک مدال بود اما همان تک طلا ارزش بالایی داشت چراکه لاشا تالاخادزه غول گرجی از قهرمانی جهان ۲۰۱۷ اجازه نداده بود مدال طلای دوضرب به هیچ وزنه‌بردار دیگری برسد ولی  علیرضا یوسفی ۲۱ ساله در جنگ غول‌ها توانست این طلای ناب را از آن خود کند. یوسفی درحالی با رکورد ۱۹۴ یک‌ضرب، ۲۶۲ دوضرب و مجموع  ۴۵۶ کیلوگرم روی سکوی سوم جهان ایستاد که در دوضرب طلا گرفت و در یک‌ضرب پنجم شد. اما در حرکت دوضرب توانست بیشتر از تالاخادزه در المپیک پاریس(رکورد 255 کیلوگرم) وزنه بزند و شگفتی‌ساز شود. اما آن‌چه بیشتر از شگفتی‌سازی او مقابل غول گرجی مورد توجه قرار گرفت، کلمه «یا بابا» بود که او هنگام مهار وزنه دوضربش به زبان راند تا در کمتر از چند ساعت در فضای مجازی پربازدید شود. این جمله درحالی برای مخاطبان ورزش و کاربران فضای مجازی جالب بود که پسر 21 ساله مازنی را وادار کرد بعد از گذشت 20 روز از مسابقات قهرمانی جهان درخصوص آن توضیح دهد. یوسفی روز گذشته در مصاحبه با ورزش و مردم تاکید کرد که عبارت یا بابا، خیلی اتفاقی به ذهنش خطور کرده است: «من اصلا تا به حال حتی در تمرینات هم این ذکر را نگفته بودم. در مسابقات جهانی بحرین فی‌البداهه آن‌ها را گفتم. پدرم حق زیادی به گردن من دارد. حتی نمی‌دانستم این صحبت‌ها مورد توجه قرار گرفته و زمانی که به فرودگاه آمدیم متوجه شدم مردم به این صحبت‌ها واکنش نشان دادند.»
داودی: مسئولان کمیته ملی المپیک اطلاعات بالایی ندارند
دیروز اما سکوت علی داودی درباره به بی‌توجهی‌های مسئولان کمیته ملی المپیک به پولادمردان هم شکست تا در انتقادی تند و بی‌سابقه، حرف‌هایی را که از قبل از المپیک در سینه‌اش مانده بود، بیرون بریزد. داودی که در المپیک پاریس دستش از رسیدن به مدال کوتاه ماند، در بحرین با کسب عنوان نایب قهرمانی جهان جبران مافات کرد تا در یک‌ضرب به مدال برنز و در دوضرب به مدال نقره برسد. او اما این بار بی‌تعارف از رفتار محمود خسروی‌وفا گلایه کرد و با تاکید بر این که می‌داند حرف‌هایش به ضرر‌ش تمام می‌شود، گفت: «قصه گلایه ما از کمیته ملی المپیک از قبل از المپیک پاریس و بر سر حقوق ورزشکاران المپیکی آغاز شد که کمیته ملی المپیک از حقوق 15 تا 200 میلیونی که برای المپین‌ها در نظر گرفته بود، کف حقوق را به ما داد. یک روز که خسروی‌وفا به اردوی ما آمد خیلی مستقیم به من گفت که شما را شانس مدال نمی‌بینیم. این حرف روحیه ورزشکار را قبل از المپیک تضعیف می‌کند و حرف بسیار بدی است. من هیچ‌گاه به خاطر مادیات ورزش نکرده بودم و اعتراضی هم نکردم. مشکل اصلی من این بود که ما را به حساب نیاورده بودند چون حتی آن حقوق 200 میلیونی هم کفاف هزینه‌های ما را نمی‌داد. در روز مسابقات آسیایی و المپیک هم هیچ مسئولی بر سر تمرینات ما نیامد و ما را بسیار کم دیدند. مسئولان در روز مسابقه هم دنبال دوربین و دیده شدن بودند و باز هم سر مسابقه ما نیامدند. مشکل من بر سر ظلم و تبعیضی است که کمیته ملی المپیک قائل می‌شود. مثلا بعد از المپیک یک ورزشی را که هفتم شده بود، تاریخ‌ساز دانستند و مورد تقدیر قرار دادند و من آن روز فهمیدم که اصلا مسابقه مرا ندیدند. مطمئنم مسئولان کمیته ملی المپیک حتی نام رقبای مرا هم نمی‌دانند چون تا این اندازه اطلاعات و آگاهی ندارند ولی از تیم چند 10‌نفره کمیته در المپیک پاریس، می‌توانست یک نفر به مسابقه ما بیاید. یک سری از ورزشکاران که هیچ‌گاه مدال نمی‌گیرند، همیشه نور چشمی کمیته هستند. یکی هم مثل من که این حرف‌ها را می‌زند به بهانه‌های مختلف دیده نمی‌شود و به خوبی می‌دانم که حرف‌هایم به ضررم تمام می‌شود.»