الان درسته قیمت تاکسی‌های اینترنتی یه‌جوری شده که آدم نره سر کار به نفعشه اما لااقل رفت و آمد باهاشون راحته. قبلاً اگه نمی‌خواستیم با اتوبوس بریم باید می‌زدیم تو کار تاکسی خطی و گذری که پدیده‌های عجیبی بودن. اول این‌که تا سال‌ها هنوز سوار کردن دو نفر در صندلی جلو  رایج بود. طوری‌که راننده می‌خواست دنده عوض کنه یک نفر در خطر پرت شدن به بیرون بود. بخش جالب ماجرا این بود که اگه اول خط می‌خواستیم سوار تاکسی خطی بشیم و نمی‌خواستیم تا انتهای مسیر رو بریم بعید نبود کرایه کامل رو ازمون بگیرن و حق اعتراض هم نداشتیم. یک چیزی بود به اسم «تاکسی‌متر» که تزیینی‌ترین شیء جهان بود چون هیچ‌وقت کسی ازش استفاده نمی‌کرد. اگه عقب نفر وسط نشسته بودیم و کسی سوار می‌شد که از ما دیرتر پیاده می‌شد باید پیاده می‌شدیم تا کنار در بشینیم. کمتر می‌شد ریسک کنیم و به راننده بگیم دستگیره رو بده تا شیشه رو بدیم پایین؛ چون به‌احتمال زیاد ضایع می‌شدیم. یه مدتی هم بود بقیه پول‌مون رو بلیت اتوبوس می‌گرفتیم و تو سفرهای شهری تبدیل به نوعی ارز رایج شده بود. از دیگر عجایب ماجرا این بود که نوع تحلیل‌های سیاسی و اقتصادی خیلی پیچیده بود چون بقیه مسافران هم مشارکت داشتن.