راستش را بخواهید وقتی یکی از مدیران اعلام کرد مطالعات اجرایی برای انتقال آب دریای عمان به تهران آغازشده است، ناخودآگاه تمام 60 سال بحران‌زایی آبی برخی دولتیان و مدیران استان خراسان رضوی پیش دیدگانم رژه رفت. مدیرانی که با علم بر این که این سفره (دشت و آبخوان مشهد) دیگر آب ندارد، مهمان دعوت کردند و با جیب خالی پز عالی دادند و برای خوشامد بالادستی خود ذخایر آیندگان، هرچه منبع شور و شیرین بود را بر سفره آوردند وقتی هم کم آوردند از همسایه (سد دوستی و افغانستان) آب قرض کردند اما جرئت نکردند یا نخواستند اعلام کنند که دیگر آب وجود ندارد، وقتی چشم در چشم مهمانان خوانده و ناخوانده شدند خجالت کشیدند و وقتی چشم در چشم مدیر بالادستی شدند از علاقه شدیدشان برای خدمت به میز و صندلی، سکوت کردند، وقتی هم در این میان کسی فریاد می‌کشید که مشهد آب نداردT او را شماتت می‌کردند که چرا سیاه نمایی می‌کنید! چرا توی ذوق مهمانان می‌زنید؟ اشتهایشان کور می‌شود! در نشست های خصوصی‌تر می‌گفتند از ترکه بالادستی می‌ترسند و خود منتقد وضع موجود می‌شدند که دشت و آبخوان مشهد مانند بدن سوراخ‌سوراخ شده‌ای است که تمام خونش را از دست‌داده و تمام‌کارهایی که می‌کنیم (طرح‌های انتقال آب) مانند پانسمان موقت است اما به‌وقت تصمیم، آن کار دیگر کرده‌اند حالا که کمی از گود تصمیمات آبی دور نشسته‌اند، شنل شوالیه آبی به تن کرده‌اند و مدعی اند که باید چنین کرد و چنان کرد! درحالی‌ که خود از عاملان  اصلی بحران امروز آب مشهد هستند.