​​​​​​​ سوزان سانتاگ در سال ۱۹۹۶ هشدار داد که «جدیت»، در سایۀ مصرف‌گرایی، در حال نابودی است و می‌گفت: با غلبۀ فرهنگی که ارزش‌های اصلی‌اش از صنعت سرگرمی می‌آید، جدیت به پلۀ آخر رسیده است. او از دنیایی گفت که در آن همه‌چیز، حتی مفاهیم عمیقی چون دانش و شکوفایی انسانی، به کالاهایی قابل فروش و آسان‌فهم تبدیل خواهند شد. در این دنیای تازۀ «سبُک»، همه‌چیز باید خوشایند و ملایم باشد، و هر چیز جدی به‌عنوان مانعی برای کسب‌وکار کنار گذاشته می‌شود تا جایی که مردم دیگر به سختی می‌توانند چیزی را واقعی و اصیل بپندارند. به جامعۀ پشمکی خوش‌آمدید: جایی که در آن همه‌چیز سست و کم‌استحکام است. سبک‌های زندگی روز‌به‌روز متظاهرانه‌تر می‌شوند. خودِ واقعی در خفا می‌ماند، و خودِ دروغین به جذاب‌ترین شکل در رسانه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های دیجیتال دیگر ارائه می‌شود. پس تعجب دارد اگر امروز همه‌چیزِ فرهنگ رنگ‌و‌بوی غیرواقعی داشته باشد؟ مثل پشمکی می‌ماند که تا در دهان می‌گذاریم آب می‌شود و از آن فقط نوعی مزۀ شیرینِ تهوع‌آور باقی می‌ماند. در جامعۀ پشمکی همه‌چیز سست و کم‌استحکام است:
  مردم در اینترنت می‌جنگند، ولی این جنگ دروغین است و جنگجویان خشمگین آن عموماً پشت آواتارها پنهان می‌شوند.
 مردم در اینترنت دنبال عشق می‌گردند، اما حتی در این مورد نیز دروغین‌بودنْ سمی است؛ ازاین‌رو، بسیاری افراد در دام کلاهبردارانی می‌افتند که وانمود می‌کنند عاشق‌اند.
برگرفته از وب‌سایت «ترجمان»