بیشتر کودکان بعد از بیدارشدن از یک کابوس، برخلاف بزرگ‌سالان نسبت به محیط اطراف خود واکنشی نشان نمی‌دهند. برای همین صداها، حرکات و علایمی مثل سریع نفس کشیدن، تعریق یا گشاد شدن مردمک‌ها در کودکان بسیار کم اتفاق می‌افتد. به گزارش «تبیان»، کودکان معمولا بعد از کابوس احساس بی‌کفایتی یا اضطراب می‌کنند که ممکن است باعث شدید شدن ضربان قلب آن‎ها شود. ترس‌های شبانه اما در خواب سبک‌تر (NREM) رخ می‌دهد و به طور معمول کودک در حین خواب ترس شدیدی را تجربه می‌کند. این ترس‌ها ممکن است با صداهای بلند، گریه یا حرکت‌های غیرعادی بدن همراه باشد. در این حالت، فرد بیدار نمی‌شود اما ممکن است رفتارهای عجیبی داشته باشد، مثل راه رفتن یا فریاد زدن. کودک معمولاً هیچ‌چیز از این وضعیت را به یاد نمی‌آورد. ترس‌های شبانه بیشتر در کودکان ۳ تا ۷ سال شایع است و معمولاً بعد از ۱۰ سالگی کمتر می‌شود و ممکن است با مشکلاتی مثل خواب‌گردی همراه باشد.
 چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
کابوس‌های مداوم و پیاپی ممکن است نشان‌دهنده استرس کودک از مسائلی مانند رفتن به مدرسه یا نحوه استفاده از سرویس بهداشتی باشد. در این شرایط، برخورد و رفتارهای اطمینان‌بخش می‌تواند به کودک کمک کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد. بهتر است والدین در صورتی که کودکشان حداقل دو کابوس در هفته برای بیش از ۶ ماه تجربه می‌کند، به ارزیابی روان‌شناختی فکر کنند. علاوه بر این، کابوس‌های مکرر در کودکان بالای ۶ سال ممکن است نیاز به مداخله روان‌شناختی داشته باشد. مشاوره ممکن است توصیه شود. اگر کودک دارو مصرف می‌کند، ممکن است نیاز به تنظیم دوز آن باشد.