​​​​​​​
نگاهی گذرا به آثار و فعالیت های استاد محمدرضا لطفی به مناسبت یازدهمین سالگرد درگذشتش
محمدرضا لطفی، متولد ۱۷ دی ۱۳۲۵ و درگذشته ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳، یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های موسیقی سنتی ایران بود. او نه‌تنها نوازنده‌ای چیره‌دست، بلکه آهنگ‎ساز، پژوهشگر و مدرس موسیقی نیز بود که با آثار و فعالیت‌هایش، موسیقی ایرانی را به سطحی جدید رساند.
همکاری‌های تأثیرگذار لطفی
لطفی در طول دوران فعالیتش با بزرگان موسیقی ایران همکاری داشت. او با خوانندگانی چون محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، غلامحسین بنان و تاج اصفهانی همکاری کرد و در کنار نوازندگانی  مانندحسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، ناصر فرهنگ‌فر و علی‌اکبر شکارچی، اجراهای ماندگاری را رقم زد.
یکی از مهم‌ترین اقدامات لطفی، تأسیس گروه شیدا و کانون چاووش بود که با همکاری هوشنگ ابتهاج (ه.ا. سایه) شکل گرفت. این گروه نقش مهمی در احیای موسیقی دستگاهی داشت و آثاری چون «سپیده»، «شب‌نورد» و «ایران ای سرای امید» را خلق کرد که به نمادهای موسیقی انقلابی تبدیل شدند.
ویژگی‌های خاص در موسیقی
لطفی  بیشتر به بداهه‌نوازی‌های منحصر‌به‌فردش شناخته می‌شود. او با تار و سه‌تار، نغمه‌هایی خلق کرد که همچنان الهام‌بخش نوازندگان نسل جدید است. همچنین، او نخستین کسی است که از دف که سال‌ها از فضای موسیقی سنتی دورافتاده بود، استفاده کرد و آن را در اجراهای گروهی به کار گرفت.
او در زمینه آموزش موسیقی ایرانی نیز تأثیرگذار بود و شاگردانی همچون  اردشیر کامکار، حمید متبسم، مجید درخشانی، صدیق تعریف،  بیژن کامکار، ارشد طهماسبی، مازیار شاهی، سلمان سالک  و... را تربیت کرد. لطفی با شناخت عمیق از ردیف‌های موسیقی ایرانی، تلاش کرد تا این میراث را به شکلی امروزی حفظ و به نسل‌های بعد منتقل کند. محمدرضا لطفی با وجود گذشت سال‌ها از درگذشتش، همچنان در موسیقی ایران زنده است. نوای تار او، صدایی است که هرگز خاموش نخواهد شد.