امروز مشهدالرضا(ع) میزبان رئیس‌جمهور است؛ همزمان با دهه کرامت، در روزهایی که شهر میزبان زائرانی است که از گوشه‌وکنار ایران، با دل‌های پرامید، به آغوش امام هشتم پناه آورده اند. اما آیا مشهد، این شهر ملی، آن‌گونه که باید، در آغوش دولت‌ها جای گرفته است؟ پاسخ را نه در حرف‌ها، که در خیابان‌های تنگ بافت فرسوده اطراف حرم، در ترافیک نفس‌گیر، در زیرساخت‌های ناکافی و در چشم‌های منتظر زائرانی باید جست که هرسال با همان مشکلات همیشگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
سال‌هاست از «توسعه زیرساخت‌های زیارتی» می‌شنویم؛ از پروژه‌های عظیم، از وعده‌های روشن، از نقشه‌های رنگارنگ. اما مشهد، با همه شکوه معنوی‌اش، در عمل شهری است که گویی تنها در روزهای خاص به یادش می‌آورند و توجه به آن بیشتر روی کاغذ مانده تا در عمل اجرا شود! فرودگاه بین‌المللی آن هنوز با استانداردهای جهانی فاصله دارد، شبکه حمل‌ونقل عمومی آن پاسخگوی حجم انبوه زائران نیست، زیرساخت های بهداشتی و درمانی آن نه در حد یک شهر ملی و بین‌المللی که در حد یک مرکز استان عادی است! آقای رئیس جمهور این دومین حضور شما در مشهدالرضا(ع) است که هر دو حضور ارتباط مستقیمی به حوزه زیارت دارد، اولی در ایام دهه آخر صفر و سالروز شهادت امام رضا(ع) و حالا در ایام دهه کرامت و جشن میلاد امام مهربانی ها. شما قطعا بهتر می دانید؛ زیرساخت‌ها و خدمات‎دهی در مشهدِ امام رضا(ع) به صورت ملی و بین المللی است اما بودجه‌ها و توجهات محلی! شهری که سالانه پذیرای ۳۰ میلیون زائر و از سوی دیگر پذیرای خیل زیادی از هموطنان استان‌های همجوار است که برای دریافت بسیاری از خدمات ازجمله پزشکی، درمانی، رفاهی و... به این شهر مراجعه می‌کنند و از زیرساخت‌های آن بهره می‌برند بدون آن که این میزبانی بزرگ، در توجهات و حمایت‌های مادی و معنوی دولت ها دیده شود. 
آقای پزشکیان حضور شما در مشهد فرصتی است برای پرسش‌های جدی؛ این که چرا توسعه مشهد به عنوان یک کلان‌شهر زیارتی، همیشه در اولویت‌های آخر قرار گرفته؟ پروژه حرم تا حرم برای توسعه زیرساخت های جاده ای زیارت حرم مطهر رضوی طرح ریزی می شود اما به جای اجرای پروژه از مبدأ، از انتها کلید می خورد و سر زیرساخت های ما بی کلاه! پروژه قطاربرقی مشهد – تهران طرح ریزی می شود اما باز هم اجرای آن از انتهای پروژه در دستور کار قرار می گیرد! یا مثلا مشهد به عنوان پایتخت معنوی ایران و دومین کلان‌شهر کشور که البته در حرف و وعده برایش کم نگذاشته‌اند، تنها ۳۷ کیلومتر آزادراه دارد و جزو ضعیف‌ترین استان‌ها به لحاظ شاخص برخورداری از زیرساخت آزادراهی و بزرگراهی در کشور است، درحالی‌که برخی استان‌ها ۲ برابر متوسط کشور و چندین برابر خراسان رضوی آزادراه و بزرگراه دارند! از همه مهم‎تر چرا درحالی که زائران رضوی سرمایه‌های معنوی این کشورند، کمترین توجه به رفاه و آسایش آن‌ها می‌شود و هر سال در ایام پیک به خصوص در همین مناسبت دهه کرامت باید گرفتار قیمت های نجومی بلیت، اقامت و دردسرهای سفر به مشهد باشند؟
مشهد تنها یک شهر نیست؛ یک نماد است. نمادی که می‌تواند موتور محرکه توسعه شرق کشور باشد. اما به نظر می‌رسد دولت‌ها ترجیح داده‌اند به جای عمل، تنها در مناسبت‌ها از ظرفیت‌های آن سخن بگویند. بارها و بارها گفته‌ایم و این بار هم باید تکرار کنیم که مشهد یک شهر ملی و البته بین المللی است، به مشهد نباید همانند یک مرکز استان مثل دیگر استان‌ها نگریست و حمایت و توجه به آن را با همان چشمی که به دیگر مراکز استان‌ها نگاه می‌شود، دید. زیارت آسان حق مردم است، نه امتیازی که دولت‌ها به خود بدهند که گاه‌وبی‌گاه آن را یادآوری کنند. مشهدالرضا(ع) سزاوار بیش از این‌هاست.