​​​​​​​
روزهایی که آیین های بزرگداشت مقام معلم برگزار شد؛ روزهای شرمندگی مسئولان دو قوه از وضعیت «آموزش» در کشور هم بود. البته که موضوع چالش ها، عقب ماندگی ورنج های آموزش و پرورش، اساسا مسئله جدیدی نیست اما همین که مسئولان قوا، از آن با «شرمندگی» یاد کنند، دست کم یک غنیمت رسانه ای است و رسانه ها می توانند این خجالت زدگی و اعتراف مسئولان ارشد را با تیترهای درشت در تاریخ ثبت کنند.
قابل قبول نیست
مسعود پزشکیان، رئیس جمهور در نشست نهضت توسعه عدالت در فضای آموزشی با مشارکت مردم، گفت: یکی از راه های حل مشکلات، کمک های دولت است، اما اگر دولت نتوانست و امکانات و بودجه لازم برای کمک را نداشت، آیا ما نباید برای حل مشکل تلاش کنیم و مکانی برای درس خواندن بچه هایمان فراهم کنیم؟ آیا نباید کاری کنیم که بچه هایمان رشد کنند و علم و آگاهی، عزت و سربلندی را در وجودشان شکوفا کنند؟ این وضعیت را قبول نمی کنیم که بچه های ما فضایی برای آموزش نداشته باشند، این قدم اول است و کاری که امروز در خراسان رضوی انجام شده همان اقدام عملی است که ما به دنبال آن بودیم.
رئیس جمهور گفته است: ما نمی توانیم و نباید بپذیریم که کودکان مان از حق آموزش محروم باشند. ما این مسیر را تجربه کرده ایم و به خوبی می دانیم که «شدن» ممکن است، آیا دولت به تنهایی می توانست در برابر قدرت های جهانی ایستادگی کند؟ قطعاً نه. باید روش های آموزش اصلاح شود و کیفیت آموزشی بهبود یابد و این مهم با تلاش ما ممکن خواهد شد، ما موظفیم شرایطی فراهم کنیم که کیفیت آموزش در مدارس دولتی، نه تنها پایین تر از مدارس غیردولتی نباشد، بلکه در تراز بالاتری نیز قرار گیرد. وی خاطرنشان کرد: با بهره گیری از معلمان و مدیران شایسته ای که در نظام آموزش و پرورش کشور حضور دارند و تعدادشان نیز کم نیست، اجازه نخواهیم داد کیفیت آموزش در مدارس دولتی تنزل یابد. پزشکیان تاکید کرد: این که فضای مناسب برای آموزش فرزندان خود نداشته باشیم به هیچ عنوان قابل پذیرش نیست و نپذیرفتن این شرایط و تلاش برای حل مشکل می تواند نخستین گام باشد. وی افزود: برازنده نظام اسلامی نیست که بین مدارس دولتی و غیردولتی و برخی مدارس خاص تبعیض و بی عدالتی در کیفیت و نوع آموزش وجود داشته باشد.
خجالت می کشم بگویم...
محمد باقر قالیباف، رئیس مجلس هم که در جمع معلمان نمونه کشوری و استادان دانشگاه فرهنگیان سخن می گفت، اظهار کرد: خجالت می‌کشم بگویم کیفیت آموزش و عدالت آموزشی کجاست.
او به مصادیق این شرمندگی و خجالت زدگی اشاره کرده است:
در کار جهادی دیدم که در مقطع ابتدایی در محیط مدرسه‌ هنوز گِل و خاک وجود دارد و حتی محدودۀ مدرسه مشخص نیست. دانش‌آموزان در را با طناب بستند یا کلاس شیشه ندارد و همه از یک دستشویی استفاده می‌کنند.
دورۀ ابتدایی که تمام می‌شود دانش‌آموز اسم خودش را هم نمی‌تواند بنویسد؛ اگر این‌ها را با چشم خودمان نمی‌دیدیم شاید اگر کسی می‌گفت باور نمی‌کردیم. باید مصمم باشیم و در این دورۀ مجلس و در این دولت این‌ها را واقعاً تمام کنیم.
در ۲۰ سال، ۱۶ یا ۱۷ نفر در وزارت آموزش و پرورش (به عنوان وزیر یا سرپرست) جابه جا شدند و اگر وزارت آموزش و پرورش برای ما مهم بود، این اتفاقات نمی‌افتاد.
متوسط معدل در آموزش و پرورش وضعیت خوبی متأسفانه ندارد. ما باید مصمم باشیم در این دوره مجلس و دولت، مسائل و مشکلات آموزش و پرورش را حل و فصل کنیم.
ما باید به سمتی برویم که سرانه هر دانش‌آموز را مشخص کنیم. سرانه هر مدرسه باید تعیین شود. ما در برنامه هفتم تاکید کردیم که هر طرح و برنامه‌ای و در هر حوزه‌ای که نقش مردم در آنجا معنی نداشته باشد، آن طرح و برنامه و قانون محکوم به شکست است.
این ها را همه می دانستند
سال های زیادی است که این دردها شامل وضعیت آموزش و پرورش و نظام کم کیفیت آموزشی با انبوه مشکلات و مصائبش همچون کمبود معلم ومحیط آموزشی، فقدان توجه لازم به ارتقای سطح مدارس دولتی و ناکافی بودن بودجه این نهاد، بیان شده و خواهد شد، این که آقایان دو قوه در یک مناسبت آن را بیان کنند و در عمل، در برنامه های توسعه و لوایح سالانه اتفاق خاصی رخ ندهد، صرفا بازی با کلمات است اگرچه این بازی توسط روسای قوا باشد.
در عین حال باید امیدوار باشیم که از فرایند این حرف ها و سخنرانی ها، بودجه یا اراده بزرگی برای کاستن از رنج آموزش و پرورش و بی پناه بودن مدارس دولتی حاصل شود.