موقع بازی بچه‌ام استرس می‌گیرم
نویسنده:
مترجم:
هر وقت که بچه‌ام می خواد با بقیه بچه‌ها تو حیاط بازی کنه استرس می‌گیرم و مدام چکش می‌کنم، اما اون از این که من در حضور بقیه مواظبش باشم ناراحت می شه. چی کار کنم؟
این کاملاً طبیعی است که به‌عنوان یک پدر یا مادر، نسبت به امنیت و راحتی فرزندتان حساس باشید، اما همزمان باید تعادلی برقرار کنید که او حس استقلال و اعتمادبه‌نفس خود را در تعامل با دیگران از دست ندهد. در ادامه چند پیشنهاد عملی ارائه می‌کنم:
1اعتمادسازی تدریجی| به فرزندتان نشان دهید که به توانایی او در مراقبت از خودش اطمینان دارید، اما این کار باید به‌صورت تدریجی انجام شود. مثلاً، با گفتن جملاتی مثل: «من مطمئنم تو می‌تونی درست بازی کنی و مراقب خودت باشی.»
2 از فاصله نظارت کنید| به جای این‌که نزدیک او بایستید و به‌طور مستقیم او را زیر نظر بگیرید، کمی دورتر قرار بگیرید تا او حس کند در فضای بازی استقلال دارد، اما شما هم بتوانید از دور مراقب باشید. مثلاً می‌توانید روی یک نیمکت نزدیک بنشینید اما دخالتی نکنید.
3 با او گفت‌وگوی آرامی داشته باشید| مدتی که آرام و بدون عجله هستید، با فرزندتان درباره نگرانی‌هایتان صحبت کنید. مثلاً بپرسید: «من گاهی نگران می‌شم که موقع بازی اتفاقی بیفته. تو چه فکر می‌کنی؟ چطوری می‌تونیم با هم کاری کنیم که خیالم راحت باشه و تو هم خوشحال باشی؟» این گفت‌وگو می‌تواند به یک توافق مشترک بین شما و فرزندتان منجر شود، مثلاً او متعهد می‌شود که در صورت مشکلی فوراً به شما اطلاع بدهد.
4 نظارت غیرمستقیم و نرم‌تر| اگر متوجه باشید که نظارت باعث ناراحتی‌اش می‌شود، به‌جای مداخله مستقیم در بازی، از راهکارهای غیرمستقیم استفاده کنید: با دیگر والدین صحبت کنید، ولی همچنان حواستان به او باشد یا با خودتان مشغول باشید (مثلاً کتاب بخوانید یا یک کار کوچک انجام دهید). این کار باعث می‌شود او حس کند نظارت شما کمتر شده است.
5آگاهی از محیط بازی| بخشی از استرس شما به این دلیل است که نگران مخاطرات احتمالی محیط هستید. توجه کنید که محیط بازی امن و دوستانه باشد. وقتی مطمئن شوید محیط برای او مناسب است، استرس شما هم کاهش پیدا می‌کند.
6 زمان‌بندی برای مکالمه بعد از بازی| بعد از هر بازی، با مهربانی درباره تجربه‌اش صحبت کنید. به او بگویید: «چطور بود؟ خوش گذشت؟» این مکالمات به شما این فرصت را می‌دهد که بفهمید آیا نگرانی‌های شما منطقی و واقعی بوده‌اند یا نه.
7 اجازه دهید استقلالش را تجربه کند| برای رشد اجتماعی و شخصیتی فرزندتان، به او فرصت دهید که خودش تجربه کند و یاد بگیرد. هرچند اتفاقات کوچک (مثل زمین‌خوردن یا گم‌کردن وسایل) ممکن است رخ دهد، اما این تجربیات برای رشد او ضروری هستند.
این کاملاً طبیعی است که به‌عنوان یک پدر یا مادر، نسبت به امنیت و راحتی فرزندتان حساس باشید، اما همزمان باید تعادلی برقرار کنید که او حس استقلال و اعتمادبه‌نفس خود را در تعامل با دیگران از دست ندهد. در ادامه چند پیشنهاد عملی ارائه می‌کنم:
1اعتمادسازی تدریجی| به فرزندتان نشان دهید که به توانایی او در مراقبت از خودش اطمینان دارید، اما این کار باید به‌صورت تدریجی انجام شود. مثلاً، با گفتن جملاتی مثل: «من مطمئنم تو می‌تونی درست بازی کنی و مراقب خودت باشی.»
2 از فاصله نظارت کنید| به جای این‌که نزدیک او بایستید و به‌طور مستقیم او را زیر نظر بگیرید، کمی دورتر قرار بگیرید تا او حس کند در فضای بازی استقلال دارد، اما شما هم بتوانید از دور مراقب باشید. مثلاً می‌توانید روی یک نیمکت نزدیک بنشینید اما دخالتی نکنید.
3 با او گفت‌وگوی آرامی داشته باشید| مدتی که آرام و بدون عجله هستید، با فرزندتان درباره نگرانی‌هایتان صحبت کنید. مثلاً بپرسید: «من گاهی نگران می‌شم که موقع بازی اتفاقی بیفته. تو چه فکر می‌کنی؟ چطوری می‌تونیم با هم کاری کنیم که خیالم راحت باشه و تو هم خوشحال باشی؟» این گفت‌وگو می‌تواند به یک توافق مشترک بین شما و فرزندتان منجر شود، مثلاً او متعهد می‌شود که در صورت مشکلی فوراً به شما اطلاع بدهد.
4 نظارت غیرمستقیم و نرم‌تر| اگر متوجه باشید که نظارت باعث ناراحتی‌اش می‌شود، به‌جای مداخله مستقیم در بازی، از راهکارهای غیرمستقیم استفاده کنید: با دیگر والدین صحبت کنید، ولی همچنان حواستان به او باشد یا با خودتان مشغول باشید (مثلاً کتاب بخوانید یا یک کار کوچک انجام دهید). این کار باعث می‌شود او حس کند نظارت شما کمتر شده است.
5آگاهی از محیط بازی| بخشی از استرس شما به این دلیل است که نگران مخاطرات احتمالی محیط هستید. توجه کنید که محیط بازی امن و دوستانه باشد. وقتی مطمئن شوید محیط برای او مناسب است، استرس شما هم کاهش پیدا می‌کند.
6 زمان‌بندی برای مکالمه بعد از بازی| بعد از هر بازی، با مهربانی درباره تجربه‌اش صحبت کنید. به او بگویید: «چطور بود؟ خوش گذشت؟» این مکالمات به شما این فرصت را می‌دهد که بفهمید آیا نگرانی‌های شما منطقی و واقعی بوده‌اند یا نه.
7 اجازه دهید استقلالش را تجربه کند| برای رشد اجتماعی و شخصیتی فرزندتان، به او فرصت دهید که خودش تجربه کند و یاد بگیرد. هرچند اتفاقات کوچک (مثل زمین‌خوردن یا گم‌کردن وسایل) ممکن است رخ دهد، اما این تجربیات برای رشد او ضروری هستند.
10 صفحه اول
