سید احمد میرزاده-پرنده از درخت تشکّر می‌کند و درخت از باد. زمین از باران و ابر از دریا. و من از تو تشکّر می‌کنم. از تو که خوبی‌ات کم از نسیم و باران نیست: دشت‌ها از نم‌نم  باران تشکر می‌کنند/ قلب‌ها از خوبی یاران تشکر می‌کنند.برای تشکّر همیشه بهانه‌ای هست... لبخند تو برای سپاسِ امروز من کافی است. تو مجبور نبودی! می‌توانستی عبوس باشی اما لبخندت  روزم را شیرین کرد.من و تو در اداره و دانشگاه در خانه و خیابان هر روز از خوبی این و آن بهره‌ای می‌بریم. بیا خوبی را تایید کنیم تا تکثیر شود.نیکی را نیرو ببخش! تشکر، جذّاب‌ترین جلوۀ امر به معروف است. «امّا حقُّ ذی‌المعروفِ علیکَ فان تَشکُرَهُ و تَذکُرَ مَعروفَهُ.» این را «زیباترین روح پرستنده» فرمود.تشکّر از گُل، تشکّر از زیبایی است و قدردانی از زیبایی، سپاس خداست. تشکّر از رفتگر، تشکّر از پاکی و شکر پاکی، شکر خداست. خدا را سپاس بگزار اما از گُل و رفتگر فراموش مکن.سپاس دانایی و مهربانی، سپاس خداست. خدا را شکر! اما مباد معلّم و مادر را فراموش کنی.در قیامت بنده را گوید خدا/ هین چه کردی آنچه دادم من تو را/ گوید ای رب! شکر تو کردم به جان/ چون ز تو بود اصل آن روزی و نان/گویدش حق: نه! نکردی شکر من/ چون نکردی شکر آن اکرام‌فن. از گُلستانِ نیکان گُل می‌چینی و خاموشی؟ فراموشی از سپاسِ بندگانِ دوست، عین ناسپاسی اوست. اینک در گنجینۀ کلامِ آن هشتمین پیشوای پاک، این گوهر تابناک: «مَن لَم یَشکُرِ المُنعِمَ مِنَ المَخلوقینَ لَم یَشکُرِ اللهَ عَزَّوَجَلَّ.» ( عیون اخبار الرضا:2/24/2)