​​​​​​​
یورش نیروی دریایی رژیم صهیونیستی به کشتی «مادلین» که حامل اقلام نمادین امدادی و دوازده فعال بین‌المللی حقوق بشر بود، در حالی انجام شد که این کشتی در آب‌های آزاد و به دور از مناطق اشغال شده توسط رژیم صهیونیستی قرار داشت. کشتی از بندر کاتانیا در جنوب ایتالیا حرکت کرده بود و با هدف نمادین شکستن محاصره نوار غزه به سمت سواحل فلسطین می‌رفت؛ اما با حمله کماندوهای اسرائیلی، توقیف شد و به بندر اشغالی اشدود انتقال یافت. حضور چهره‌هایی چون گرتا تونبرگ و ریما حسن، به این مأموریت جنبه‌ای رسانه‌ای و بین‌المللی داده بود، اما رژیم صهیونیستی با بی‌اعتنایی آشکار به افکار عمومی جهانی، نه‌تنها کشتی را مصادره کرد بلکه مسافران آن را نیز بازداشت و تهدید به اخراج نمود. روزنامه عبری‌زبان «اسرائیل هیوم» گزارش داد که اداره زندان‌های اسرائیل آمادگی خود را برای اسکان بازداشت‌شدگان کشتی «مادلین» در زندان امنیتی «گیوئون» اعلام کرده؛ زندانی که معمولاً برای نگهداری کارمندان خارجی متهم به فعالیت‌های غیرقانونی در سرزمین‌های اشغالی استفاده می‌شود. بازداشت‌شدگان قرار است در سلول‌های انفرادی نگهداری شوند، اقدامی که بیشتر از آن که کاربرد قضایی داشته باشد، کارکردی تنبیهی و هشداردهنده به سایر کنشگران جهانی دارد. همزمان، ایتمار بن‌گویر، وزیر امنیت داخلی این رژیم، ورود هرگونه وسیله ارتباطی و حتی نمادهای فلسطینی به زندان را ممنوع کرده است؛ تصمیمی که نشان می‌دهد حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از همبستگی با فلسطین نیز برای ساختار امنیتی این رژیم قابل تحمل نیست.
سکوت اروپا
 ائتلاف بین‌المللی «ناوگان آزادی» که این عملیات را سازمان‌دهی کرده بود، اعلام کرده ارتباط با کشتی به‌طور کامل قطع شده است. تصاویر پخش زنده پیش از حمله نشان می‌داد که پهپادها در ارتفاع پایین بر فراز کشتی پرواز می‌کردند و قایق‌های جنگی آن را محاصره کرده بودند. چنین سطحی از محاصره نظامی علیه کشتی‌ای که تنها «مقداری اندک اما نمادین» از اقلام امدادی را حمل می‌کرد، خود به‌تنهایی گویای وسواس اسرائیل نسبت به هرگونه اقدام نمادین جهانی علیه محاصره غزه است.
فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر، پیش از این تأکید کرده بود که کشتی هیچ تهدیدی علیه امنیت اسرائیل ندارد و این رژیم حق دخالت در آب‌های آزاد را ندارد. یکی از جنبه‌های کمتر گفته‌شده در ماجرای توقیف کشتی «مادلین» سکوت معنادار و البته پرسش‌برانگیز نهادهای اروپایی و دولت‌های عضو اتحادیه اروپاست. این در حالی‌ست که در میان سرنشینان کشتی، چهره‌هایی همچون ریما حسن، نماینده فرانسوی پارلمان اروپا حضور داشتند و برخی دیگر از فعالان نیز شهروندان کشورهای عضو این اتحادیه بودند. نه‌تنها هیچ موضع‌گیری رسمی و محکمی از سوی بروکسل یا دولت‌هایی چون فرانسه، آلمان یا ایتالیا در محکومیت این اقدام دیده نشد، بلکه حتی هشدارهای اسرائیل پیش از یورش، با هیچ واکنش بازدارنده‌ای از سوی این کشورها همراه نشد.