دفاع فطری‌ترین، اخلاقی‌ترین، حقوقی‌ترین، با فضیلت‌ترین رفتاری است که از انسان سرمی زند و سرفرازی به بار می‌آورد. در این رفتار طبیعی و مطابق با خِلقت، دیگر جانداران هم با انسان شریک اند. دفاع نشانه سلامت عقلانی و اخلاقی است. اگر کسی از این رفتار واکنشی محروم باشد باید در سلامتش شک و در ناسلامتی اش یقین کرد. آن چه در وعده صادق 3 اتفاق افتاد، عالی‌ترین رفتاری بود که از کشوری زنده و ملتی سرزنده توقع بوده و هست. نمی‌شود بیایند بزنند و نرفته باز برگردند و بزنند و جواب نگرفته، سر به سلامت برند. نه، این را هیچ صاحب عقلی با هیچ منطق درستی نمی‌پذیرد. حتی اگر خون هم از دماغ کسی نمی‌آمد، اگر حتی یک آجر هم فرو نمی‌ریخت، همین که به خاک و خانه ما تعدی کردند می‌طلبید تا دستِ به تعدی دراز شده را" آرنج شکن " کنیم. حالا هم که خانه‌هایی در این خاک، آوار شده و هم خون‌های مطهری بر زمین ریخته که انتقامش تا قیامت بر دوش ما سنگینی می‌کرد اگر با عملیاتی درخور، بار را سبک نمی‌کردیم، مدیون وجدان خویش می‌شدیم اگر این بی وجدانی جنایت پیشگان را بی پاسخ می‌گذاشتیم. ما طبق فطرت انسانی به قاطع‌ترین روش و اخلاقی‌ترین شیوه رفتار کردیم. آن چه باید توجه داشت این است که ما هرگز شروع کننده نبودیم. پیشتر هم کم به حلم و بزرگواری رفتار نکردیم اما گویا به گوش قصاب‌های قاتل نرسیده بود این ضرب المثل که باید " از خشم حلیم باید ترسید". خشم بگیرد خاکِ دشمن را با خاشاکش به آتش می‌کشد. امروز اما تجربه می‌کنند که تجربه کردن ملتی مجرب در جنگ و کشوری شجاع چون ایران، چقدر پشیمانی آفرین است. ما ایرانیان همه با هم، در کنار هم، در سپهر سیاست گذاری رهبر انقلاب، از خاک مان دفاع می‌کنیم. خون داده و خون ریز را پشیمان خواهیم کرد اما به این هم حتما باید توجهات مان را صدچندان کنیم که منفذی باز نماند که دشمن بخواهد از آن سوء استفاده کند. در همه پهنه ایران بزرگ، حتی در دشت‌ها و بیابان‌های دور باید این هوشیاری در چشم‌های رصد گرد چند برابر شود تا حتی مارمولکی در غفلت ما، دُم نجنباند. کم آسیب ندیده ایم از ساده گرفتن ها، این بار به حرمت خون‌های پاک، سخت بگیریم. سخت تر از سخت. هیچ کس حق ندارد پلک روی پلک بگذارد. حق ندارد" آسوده خیالی" در پیش بگیرد به امید دیگری که خیلی برای ما خیال‌های خام در سر دارند. باید هوشیار باشیم. در نظم تعریف شده نظام رفتارها را تنظیم کنیم. نه از برنامه‌های رهبری عقب بمانیم ونه قدمی جلو بگذاریم. ما به ترمیم غرور ملی مان در 22 خرداد نیاز داشتیم که همان شبش بر آن مرهم گذاشتیم. سیلی شان را با کشیده‌ای پرصدا پاسخ گفتیم. از این به بعد به تدبیر دولتمردان مان توجه داریم. با هوشیاری حداکثری از سرمایه‌های انسانی و منابع گوناگون مان حراست می‌کنیم. با اقتدار، پرچم پرافتخارمان را به اهتزاز نگه می‌داریم. با اعتماد به تدبیر نظام، به افق‌های روشن پیش رو نگاه می‌کنیم. دوباره دست از پا خطا کند، دست و پا و سرش را می‌شکنیم. همین!