راهبرد نظامی جمهوری اسلامی ایران بر اصل «بازدارندگی» استوار است. به‌معنای آن‌که کشور ما آغازگر جنگ نیست، اما در برابر هرگونه تجاوز، با قدرت پاسخ می‌دهد. یکی از پایه‌های این راهبرد، «استراتژی ضربه دوم» است که در اتاق های جنگ نیروهای مسلح بارها تمرین شده است. منظور از ضربه دوم این است که حتی اگر دشمن حمله اول را انجام دهد، ایران بتواند پاسخی قاطع و ویرانگر بدهد. این پاسخ به‌قدری باید سنگین باشد که طرف مقابل از ادامه جنگ پشیمان شود و هزینه سنگینی را متحمل شود.در این مسیر، پنج مؤلفه کلیدی در طراحی دفاع کشور مورد توجه قرار گرفته‌اند:۱. پراکندگی و پایداری نیروها: نیروهای نظامی در نقاط مختلف کشور و در پایگاه‌های متنوع مستقر شده‌اند. این کار باعث می‌شود حتی پس از حمله اولیه، امکان دفاع و پاسخ‌گویی حفظ شود.۲. یگان‌های واکنش سریع: نیروهای موشکی و مراکز فرماندهی زیرزمینی با حفظ پراکندگی، آماده‌اند تا در لحظه مناسب، به دشمن پاسخ دهند.3. ساختار فرماندهی چندلایه: حتی اگر بخشی از فرماندهی آسیب ببیند، فرماندهی جایگزین به سرعت وارد عمل می‌شود.۴. سامانه‌های اطلاعاتی و سایبری مقاوم: شبکه‌های اطلاعاتی کشور به شکلی طراحی شده‌اند که در برابر حمله‌های سایبری هم پایدار باشند.۵. چالش زمان پاسخ‌دهی: نقطه‌ضعف احتمالی این راهبرد، نیاز به زمان برای ارزیابی و تصمیم‌گیری است که ممکن است دشمن بخواهد از آن سوءاستفاده کند. نمونه‌های تاریخی مثل جنگ تحمیلی( عملیات فتح المبین و بیت المقدس) یا تجربیات روسیه و ناتو نیز نشان داده‌اند که «ضربه دوم» می‌تواند تعادل جنگ را تغییر دهد.در نهایت، راهبرد ضربه دوم ستون اصلی دفاعی ایران است. مهم این است که فریب حمله اول دشمن را نخوریم؛ چون بازی واقعی تازه بعد از آن شروع می‌شود.