داده‌های فصل اخیر لیگ برتر ایران نشان می‌دهد که برخی مربیان با تعویض‌هایی هدفمند و تأثیرگذار، در نتیجه‌سازی تیم‌شان نقش کلیدی ایفا کرده‌اند؛ آن‌هم نه فقط با تعداد، بلکه با کیفیت و بهره‌وری بالا.در فوتبال استفاده از بازیکنان ذخیره یکی از ابزارهای تاکتیکی مهم برای مربیان است؛ ابزاری که برخی از آن نهایت بهره را برده‌اند و برخی دیگر تنها از روی اجبار یا عادت به آن رجوع کرده‌اند. اما پرسش کلیدی این است: کدام مربیان در لیگ بیست و چهارم بیشترین اثربخشی را از تعویض‌های‌شان گرفته‌اند و آیا کیفیت جایگزینی‌ها به اندازه کمیت آن‌ها مهم‌تر نیست؟دو مربی با بالاترین نرخ اثرگذاری به ازای هر تعویض، در واقع مربیانی هستند که تنها در بخشی از فصل هدایت پرسپولیس را بر عهده داشتند اما با تصمیمات تاکتیکی مؤثر، بیشترین خروجی را از نیمکت گرفتند.اسماعیل کارتال در پرسپولیس، در تنها ۱۳ بازی، با ۶۰ تعویض به ۹ اثرگذاری مستقیم روی گل رسید؛ یعنی به‌طور میانگین از هر ۶.۶ تعویض، یک گل حاصل شده است.خوان کارلوس گاریدو نیز در پرسپولیس با ۵۸ تعویض در ۱۳ بازی، موفق شد ۷ تعویض طلایی داشته باشد؛ معادل هر ۸.۲ تعویض، یک اثرگذاری.در میان مربیانی که یک فصل کامل در کنار تیم بودند، مهدی تارتار و مازیار زارع در جایگاه اول قرار دارند. هر دو مربی در ۳۰ هفته، به‌ترتیب ۱۳۸ و ۱۳۲ تعویض انجام دادند و هر دو به ۱۰ تعویض اثرگذار رسیدند.تارتار با میانگین یک گل در هر ۱۳.۸ تعویض و زارع با یک گل در هر ۱۳.۲ تعویض، تعویض‌هایی هدفمند اما نه چندان خارق‌العاده داشتند.