​​​​​​​
انتشار تصویری از وزیر امور خارجه کشورمان که روز گذشته و در جریان شرکت در مراسم تشییع شهدای جنگ با رژیم صهیونیستی، در حال دست دادن با یک پاسدار بود، در فضای مجازی خبرساز شد. این تصویر نمادین را نباید تنها به عنوان عکس ساده از یک واقعه پنداشت بلکه نقش بستن این تصویر فرصتی است تا به بازنگری دوباره مفهوم میدان و دیپلماسی و رابطه تنگاتنگی که با هم دارند، بپردازیم. این تصویر نه تصویر دست دادن سیدعباس عراقچی با یک سرباز وطن است؛ بلکه تصویری است از شاکله جهان بینی جمهوری اسلامی ایران در جایی که چه سرباز، چه وزیر زمانی که هدف اعتلای ایران را دارند، هر دو در حال میدان‎داری اند. این تصویر باید بدل به نقطه پایانی برای دوگانه بی حاصل میان میدان و دیپلماسی باشد. در این تصویر همان‎طور که می توانیم آن سرباز سبزپوش را به عنوان نمادی از هر کدام از سرداران شهیدمان فارغ از این که کاوه و همت باشند یا سلیمانی و باقری ببینیم؛ سید عباس عراقچی را هم می‎توانیم به عنوان نمادی از کارگزاران شهید جمهوری اسلامی ایران، فارغ از این‎که رجایی و باهنر باشد یا رئیسی و امیرعبداللهیان ببینیم. امروز که به گمان بسیاری از تحلیلگران صرفا فرصتی اندک پیش از شعله گرفتن دوباره آتش این جنگ است؛ بر هر ایرانی فرض است که هر صدایی را که بوی افتراق و دوگانگی می دهد، خفه کند. و این همان نکته ای است که رهبری نیز در آخرین پیام خود به آن اشاره کردند. ایشان خطاب به ملت ایران فرمودند: بحمدا... یک ملّت در حدود نود میلیون جمعیّت، یکپارچه، یک‌صدا، شانه‌به‌شانه، در کنار هم، بدون هیچ گونه تفاوتی در خواسته‌ها و در مقاصدی که ابراز می‎کنند، ایستادند، شعار دادند، حرف زدند، از رفتار نیروهای مسلّح حمایت کردند، بعد از این هم همین خواهد بود. ملّت ایران بزرگواری خودش را، شخصیّت برجسته و ممتاز خودش را نشان داد در این قضیّه و نشان داد که در هنگام لازم، یک صدا از این ملّت شنیده خواهد شد، و بحمدا... این اتّفاق افتاد. 
این دفاع مقدس 12روزه نشانمان داد که وزیر، وکیل، سرباز، سرلشکر، پزشک یا حتی یک کودک 2 ماهه می‎تواند سرباز وطن باشد و مادامی که همدل و هم‎صداییم، قادریم که در صد معرکه دیگر هم پیروز شویم.