مفهوم «الگوهای زمانی» در خواب
محققان خواب سال‌هاست که مجذوب مفهوم «الگوهای زمانی» هستند که به معنی ترجیح زمانی فرد برای بیدار شدن یا خوابیدن در هر ۲۴ ساعت شبانه روز است. ریتم‌های شبانه‌روزی فردی ممکن است به ترجیحات شخصی برای خواب منجر شود. به نظر می‌رسد برخی از افراد ترجیح می‌دهند زود بیدار شوند و به رختخواب بروند، در حالی که برخی دیگر ترجیح می‌دهند دیرتر از خواب بیدار شوند و دیر به رختخواب بروند. یکی از یافته‌های شگفت‌انگیز این مطالعه این است که وقتی افراد عصر بعد از ساعت یک بامداد به خواب می‌روند(که با «الگوهای زمانی» آن‌ها همخوانی دارد) ضعیف‌ترین سلامت روانی را تجربه می‌کنند.
بررسی بیش از 73 هزار نفر
محققان برای انجام این مطالعه داده‌های مربوط به بزرگ سالان ثبت شده در بیوبانک بریتانیا را تجزیه و تحلیل کردند. گروه مورد مطالعه شامل 73.888 نفر بود که ۵۶ درصد آن‌ها زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان 63.5سال بود و آن‌ها به طور متوسط هفت ساعت در هر چرخه خواب روزانه می‌خوابیدند. جیمی زایتر، نویسنده ارشد این مطالعه، دکترا، استاد روان پزشکی و پزشکی خواب در دانشگاه استنفورد، نظریه‌ای به نام «ذهن بعد از نیمه شب» را پیشنهاد کرد که نشان می‌دهد مغز در اواخر شب متفاوت عمل می‌کند که می تواند بر سلامت‌روان تأثیر بگذارد. زایتر توضیح داد: «ما فکر می‌کنیم که این مربوط به تنها شدن افراد در زمان بیدار ماندن در اواخر شب است، افراد دیرخواب در واقع به دلیل این که ساعات پس از نیمه شب را به تنهایی سپری می‌کنند؛ فاقد حمایتی هستند که در زمان حضور در اجتماعی از آن برخوردار هستند».