​​​​​​​می‌دانیم که مرگ به تعبیر امام صادق علیه‌السلام: «یقینی است قاطع که مردمان درباره آن تردید دارند!» اما شهیدان درباره مرگ و قاطعیت آن نه تنها تردیدی ندارند بلکه مرگ اندیشند و خواهنده شهادت یعنی در جست‌وجوی مرگ در میدان‌اند. آنان «رجال‌ا... فی المیدان»‌اند. می‌دانند که روزی یا شبی با گلوله‌ای یا انفجاری پرواز خواهند کرد. مگر شهید قاسم سلیمانی که اگر نامزد ریاست‌جمهوری می‌شد، بی‌رقیب بود و بدون تردید رئیس‌جمهور بود، نگفت: «من کاندیدای گلوله هستم؟!» این جمله را باید تماشا کرد، نمی‌توان درباره عظمت و شکوه و غنای چنین تعبیری، تفسیری نوشت. سید حسن نصرا... هم گفت: «نحنُ نموتُ واقفین!» ما ایستاده می‌میریم! شهادت قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس و اسماعیل هنیه و یحیی السنوار و همه فرماندهان شهید که ایستاده در میدان شهید شده‌اند. تفسیر دیگری از مرگ و زندگی است... این تفسیر را شهیدان با خون خود نوشته‌اند. سخنی نیست که بتوان در اصالت و آراستگی آن کمترین تردیدی داشت. به روایت حافظ: 
بر برگ گل به خون شقایق نوشته‌اند
آن کس که پخته شد می ‌چون ارغوان گرفت
هنگامی که پیکر مجاهد اصیل و شریفی مانند یحیی السنوار مثل گلی پرپر می‌شود یا مانند جام شراب می‌شکند و خون چون ارغوان او جاری می‌شود؛ تفسیر همان بیت حافظ است. این تفسیر دیگر با کلمه نیست. با بلوغ و اوج ممکن حیات که همان شهادت است؛ تفسیر می‌شود. 
«گواه عاشق صادق در آستین باشد!» گواهی صادق‌تر از کسانی که جان خود را می‌افشانند، می‌توان یافت؟ به  روایت سعدی: 
من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که جان را ز کمندت برهانم 
در مدت 23 سالی که سنوار اسیر زندان‌های اسرائیل بود، ممکن بود هر روز و شبی پایان عمر او باشد. مگر اسیران فلسطینی که در زندان‌های رژیم صهیونیستی شهید شده‌اند، گواه این سخن نیستند؟ او 23 سال تاب آورد و با گنجینه‌ای از تجربه درخشنده نظری و ادبی و  سازمان دهی اطلاعاتی و امنیتی و یافتن افقی روشن در جهاد علیه صهیونیسم و اشغال فلسطین به صحنه بازگشت. این‌بار با عملیات بهت‌انگیز هفتم اکتبر سال پیشگویی کوهنوردی بود که کوهنوردی خود را از قله آغاز کرد. نخستین گام بر قله. تلفیق دانش و دانایی و تکنیک و سرعت عمل و ایثار و تغییر سرنوشت فلسطین از نابودی و متوقف کردن «طرح تطبیع  آمریکا - اروپا - اسرائیل» با دولت‌هایی که به هر ذلت  و  رذالتی تن داده  و می‌دهند.
بدیهی است که چنین نبردی به قربانی یا به روایت قرآن مجید به «ذبح عظیم» نیازمند است. فلسطینی‌ها به ویژه مردم غزه قربانیان بسیاری در راه عزت و آزادی فلسطین داده‌اند. شیخ احمد یاسین و رنتیسی و اسماعیل هنیه و یحیی السنوار از جمله همین قربانیان هستند. این قربانیان به نهضت فلسطین عمق و درخشندگی بیشتری بخشیده و می‌بخشند. پیروزی‌های ظاهری و تاکتیکی ارتش اسرائیل برای کسانی که تا نوک دماغ یا حداکثر پیش پای‌شان را می‌بینند، شادی‌آور است، اما در افق فلسطین آزادی فلسطین و پایان اشغال دیده می‌شود. وقتی هدف متعالی است قربانیان نیز متناسب با هدف اعتبار می‌یابند. یحیی السنوار با زندگی و جهاد خود پرچم آزادگی انسان و آزادی فلسطین را برای همیشه بر افراشت.