​​​​​​​من هم ساکن توئیتر شده‌ام؛ همان‌طور که در اینستاگرام، هولو و نتفلیکس هم ساکن شده‌ام. نمی‌خواهم اهمیت خود سرگرمی را زیر سؤال ببرم، چنین کاری احمقانه و برای شخصِ من، متظاهرانه است. اما قطعاً به نفوذ فزایندۀ تفریحات غوطه‌ورکننده در زندگی خودم، و شاید زندگی شما، مشکوکم. وقتی اقامت‌تان در چنین محیطی طولانی می‌شود، پردازش واقعیت‌های جهان از هر مجرایی غیر از سرگرمی برایتان سخت می‌شود. طوری به جَوّ اغراق‌شدۀ آن عادت می‌کنید که نسخۀ حقیقیِ ساده و قدیمیِ چیزها به‌تدریج در مقابل آن رنگ می‌بازد. چند وقت پیش، یک اپلیکیشن پیش‌بینی آب‌وهوا اعلان فرستاد که می‌خواهد برایم از «طوفان‌های جذاب» بگوید. خودم خبر نداشتم که به طوفان جذاب علاقه دارم. فکرش را بکنید... هر بار که ما را به سرگرم‌شدن دعوت می‌کنند، به وسوسه‌ای دامن می‌زنند: در اولین فرصت حواست را به چیزی پرت کن، هرطور شده از ملال دوری کن، نسخۀ نمایشی رویدادها را به نسخۀ واقعی‌شان ترجیح بده. زندگی‌کردن در متاورس معنی‌اش این است که توقع داشته باشیم زندگی واقعی همان‌طوری پیش برود که در نمایشگرهایمان پیش می‌رود. و خطر چنین توقعی به‌هیچ‌وجه شوخی نیست.
بخشی از مقاله «مگان گاربر»