محققان در مقاله خود که در The British Jounal of Psychiatry منتشرشده، می‌گویند: «شواهد نشان می‌دهد افرادی که ADHD آن ها تشخیص داده شده زندگی کوتاه‌تری از آن چه باید باشد، دارند؛ این امر بسیار نگران‌کننده است و نیازهای حمایتی برآورده‌نشده آن ها را که باید فوراً مورد توجه قرار بگیرد، برجسته می‌کند». اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یا ADHD یک عارضه پیچیده است که با علایمی مانند بی‌قراری، تکانشگری و مشکل در تمرکز به‌ویژه در کارهای روزمره مشخص می‌شود. این بیماری به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند قرارگرفتن در معرض سرب یا سایر سموم در اوایل زندگی ایجاد می‌شود. این اختلال معمولا در دوران کودکی ظاهر می‌شود، اما معمولاً در بزرگ سالی تشخیص داده می‌شود، البته شاید هیچ‌وقت هم تشخیص داده نشود. این اختلال معمولاً با افزایش سن از بین نمی‌رود، بااین‌حال علایم فرد می‌تواند با افزایش سن تغییر کند. همچنین احتمال این که این افراد رویدادهای استرس‌زا در زندگی مانند بیکاری طولانی‌مدت را تجربه کنند، بیشتر است. برخی از مطالعات همچنین نشان داده‌اند که مبتلایان به ADHD بیشتر از عموم مردم در معرض مرگ زودرس هستند. با‌این‌حال، محققان پژوهش حاضر استدلال می‌کنند که تحقیقات کافی برای تعیین کمیت تأثیر ADHD بر امید به زندگی افراد انجام نشده است.
نحوه انجام این پژوهش
از این رو در مطالعه جدید، محققان داده‌های سلامتی حدود 30 هزار بزرگ سال ساکن بریتانیا را که مبتلا به ADHD  بودند، تجزیه‌وتحلیل کردند. این افراد با گروه بزرگ‌تر بدون ADHD مقایسه شدند؛ البته گروه دوم از نظر سن، جنس و پزشکانی که به آن ها مراجعه می‌کردند مشابه گروه اول بودند. محققان دریافتند که افراد مبتلا به ADHD بیشتر در معرض ابتلا به انواع بیماری‌های رایج جسمی و روانی از جمله دیابت، فشار خون بالا، اضطراب و افسردگی هستند. آن ها همچنین نرخ مرگ‌ومیر بالاتری در گروه‌های سنی مختلف داشتند که هم در مردان و هم در زنان مشاهده شد. به طور کلی، محققان تخمین زدند که ADHD تشخیص‌داده‌ شده با کاهش امید به زندگی 6.78 سال برای مردان و 8.64 سال برای زنان مرتبط است. درکل این پژوهش بر تشخیص ADHD و فراهم‌کردن نیازهای افراد تأکید دارد؛ چون بسیاری از افرادی که این اختلال را دارند، تشخیص داده نمی‌شوند.