​​​​​​​
سینمای کمدی ایران در سال‌های اخیر، بیش از هر چیز به نوستالژی‌های دهه60 پناه برده است؛ شوخی با کلیشه‌های آشنای آن دوران، از کمیته و منافقین گرفته تا شعارهای آن سال‌ها. «صددام» ساخته پدرام پورامیری نیز در همین مسیر حرکت می‌کند و در امتداد همان کمدی‌های رایج قرار می‌گیرد.بی‌تردید، رضا عطاران یکی از محبوب‌ترین کمدین‌هاست. او که خاطراتی ماندگار را در حافظه جمعی مخاطبان ثبت کرده، این بار نه فقط به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان طراح و نویسنده «صددام» نیز حضور دارد. ایده مرکزی فیلم که حول محور توطئه‌ای برای سخنرانی بدل صدام در میدان آزادی می‌چرخد، از جنس همان ایده‌های ناب و بکر عطاران است که به‌خوبی توانسته فضای کمیک اثر را پایه‌ریزی کند. افزون بر این، جنس شوخی‌های خاص عطاران نیز به وضوح در متن فیلم دیده می‌شود؛ شوخی‌هایی که نه صرفاً در دیالوگ‌ها، بلکه در موقعیت‌های کمیک فیلم جریان دارند و همین مسئله باعث شده تا «صددام» به مذاق مخاطبانی که از تماشای عطاران لذت می‌برند، خوش بیاید. بازی رضا عطاران در «صددام» از همان جنسی است که فقط از او برمی‌آید؛ ترکیبی از سادگی، بداهه‌پردازی و کمدی موقعیت. پریناز ایزدیار نیز در اولین تجربه کمدی خود نتوانسته شخصیتی بامزه را ارائه بدهد و توانایی خاصی در ایفای نقش کمدی نشان بدهد.در مجموع، اگر محبوبیت رضا عطاران، علاقه عمومی به سینمای کمدی و نوستالژی دهه60 را کنار بگذاریم، «صددام» نکته خاصی ندارد که آن را در حد و اندازه‌های یک فیلم شاخص یا اثری ویژه در ژانر کمدی قرار دهد. فیلم نه روایت تازه‌ای دارد و نه تجربه‌ای نو در فرم ارائه می‌دهد.