​​​​​​​

وقتی تلاش می‌کنیم جهان را تغییر دهیم، هرگز نباید ارزش این غریزه‌ اجتماعی را دست‌کم بگیریم. اگر به مردم فرصت سلام‌کردن به همسایگان‌شان را هدیه کنیم، پروژه‌مان بی‌نهایت موفق‌تر خواهد بود. مثلاً جنبش کمربند سبز را که به دست وانگاری ما‌تای در کنیا در سال ۱۹۷۷ راه‌اندازی شد می‌توان در نظر گرفت. زنان عضو جنبش بیش از ۴۵ میلیون اصله درخت در سرتاسر کشورشان کاشته‌اند و با این کار مانع تبدیل قسمت‌های وسیعی از آن سرزمین به بوته‌زار و بیابان شده‌اند. اما برای زنانی که شخصاً در پروژه دست داشته‌اند، موضوع فقط احیای جنگل‌ها و سطح قلیایی خاک نبوده است، بلکه وجه اجتماعی جنبش بوده که برای آن‌ها سودی آنی در پی داشته و بزرگ‌ترین انگیزه‌ تلاش‌های‌شان بوده است.آن‌ها از ارتباطات عمیقی حرف می‌زنند که در خلال جلسات درخت‌کاری با زنانی ایجاد کرده‌اند که شاید اگر عضو جنبش نمی‌شدند، هرگز با آن‌ها ملاقات نمی‌کردند.
کتاب «چگونه جهان را تغییر دهیم»،