
در دنیایی که همه به موفقیتهای چشمگیر و تابلوی دستاوردهایشان افتخار میکنند، گاهی ارزشمندترین بخشهای زندگی در سایهها جا میمانند. شاید آرامش پس از ناکامی، یا دلگرمیِ یک دوست در لحظهای بیپناه، از هر مدالی بر گردن ماندگارتر باشند. رشد واقعی زمانی رخ میدهد که جسارت پذیرفتن ضعفها و کاستیهایمان را داشته باشیم. جایی که خرد و عظمت انسان نه در پیروزیهایش، بلکه در نحوه مواجهه با شکستها و خلأهای درونش شکل میگیرد. شاید نهایت معنا همین باشد؛ پذیرفتن اینکه ما فقط مجموعهای از موفقیتها نیستیم، بلکه داستان ضعفها و تردیدهایمان هم بخشی از هویت ماست.