​​​​​​​
ماتسوئو باشو (1644 تا 1694 میلادی) بزرگ‌ترین و نام‌آورترین شاعر هایکوسرای ژاپنی محسوب می‌شود. او در یک خانواده سامورایی به دنیا آمد و تا ۴۱ سالگی بیشتر به سرودن اشعار هزل‌آمیز گرایش داشت. سال‌های زیادی از عمرش در سفر بود و از معابد و طبیعت زیبایی ژاپن دیدن می‌کرد و در مورد آن‌ها می‌نوشت. در دهه آخر عمرش مکتب هایکو را بنیان نهاد و شاگردان زیادی تربیت کرد. پیش از باشو، کار هایکوسرایان بازی با کلمات بود و همین امر باشو را بر آن داشت که در اعتلای هایکو بکوشد.  هایکو یک قالب شعر کوتاه ژاپنی است با معمولا 3 مصرع که به موضوعات گسترده‌ای می‌پردازد، از عشق گرفته تا طبیعت. هایکو علاوه بر زادگاه خود یعنی ژاپن، به سایر فرهنگ های جهان هم وارد شده و بسیاری از نویسندگان بزرگ و شناخته‌شده، حتی ایرانی، استعداد و توانایی‌های خود را در این قالب هنری آزموده‌اند. معروف‌ترین شعر باشو، هایکو «برکه کهن» است که سرآغاز حرکت انقلابی او در فرم هایکو بود:
برکه کهن، آه ! / جهیدن غوکی / آوای آب.