​​​​​​​اسکات ریبورن  |  زوج جوانی جلوی جمعیت رفتند تا به نقاشی نگاه کنند. بعد از چند ثانیه، زن چرخید، رو به گوشی همراه خود لبخند زد و چند سلفی گرفت. بعد، گوشی را به همسرش داد، او هم چند عکس رسمی‌تر از او مقابل نقاشی گرفت. سپس، سر برگرداندند و نگاهی کوتاه به نقاشی کردند و دور شدند. خانم جانی لی که ۲۸ سال دارد و در شانگهای تحلیلگر مالی است [درباره موقعیت تابلوی مونالیزا] می‎گوید: «خیلی کوچک و به‎قدری هم شلوغ است که نمی‌توان برای دیدن جزئیات نزدیک شد.» او بدون آن‎که در نخستین مواجهه‌اش با مونالیزای داوینچی تحت تأثیر قرار گرفته‎باشد، معتقد است: «می‌توانستم آن را در یک کتاب یا روی اینترنت بهتر ببینم». برخورد این زوج با این نقاشی 500ساله نشان می‌دهد که نسل دیجیتال، هنر را به طریقی کاملاً متفاوت تجربه می‌کند. تقریباً همه‌ 150نفر مقابل تابلوی نقاشی، یا از خود اثر عکس می‌گرفتند یا از خودشان مقابل آن... پرتره‌ مرموز و بی‌نهایت کپی‌شده‌ داوینچی از زنی که گمان می‌رود لیزا گراردینی، همسر تاجر پارچه‎ فلورانسی باشد، ستاره‌ اصلی ماجراست. این نقاشی رنگ‌روغن روی چوب، در اوایل قرن شانزدهم کشیده شده‎است و در پوشش کنترل دما، پشت یک شیشه‌ ضدگلوله و حائل امنیتی نمایش داده می‌شود. سال‌ها پیش از ظهور توریسم گسترده، گوشی‌های همراه و اپلیکیشن‌ها، والتر پاتر منتقد بریتانیایی، در سال ۱۸۷۳ این‌گونه ابدی بودن مونالیزا را به قلم درآورد: «او از سنگ‌هایی که میانشان نشسته، کهن‌سال‌تر است؛ مانند خون‌آشام، چندین و چند بار مرده و رمز و راز قبر را آموخته است.» توصیف مشهور آقای پاتر از «ژکوند» حاکی از فرهنگی است که در آن تعداد انگشت‌شماری از خواص، ساعت‌ها با شاهکارهای هنری سپری می‎کردند تا عمیق‌ترین معنای آثار را استنباط کنند اما بازتولید مکانیکی و دیجیتالی چیزها را تغییر داده‎است... به لوور برگردیم. دولسه لیت، زن 63 ‌ساله ایتالیایی که از ازدحام مقابل مونالیزا تعجب کرده‎بود، گفت: «امروزه مردم به نقاشی نگاه می‌کنند و می‌توانند از آن عکس بگیرند و منتشر کنند. ما مجبور بودیم نقاشی را ببینیم و به حافظه‌مان بسپاریم.»