​​​​​​​
محمد بن زکریای رازی (۲۵۱ قمری تا ۳۱۳ قمری) همه‌چیزدان، پزشک، فیلسوف، داروساز و شیمی‌دان ایرانی بود. رازی آثار ماندگاری در زمینه پزشکی و شیمی و فلسفه نوشت و به‌عنوان کاشف الکل، جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) و نفت سفید شناخته می‌شود. وی همچنین درباره کیهان‌شناسی، منطق و ریاضیات هم آثار ارزنده‌ای دارد. به‌گفته جرج سارتن (پدر تاریخ علم)، رازی بزرگ‌ترین پزشک ایران در زمان سده‌های میانه بود. رازی نخستین کسی است که تشخیص تفکیکی بین آبله و سرخک را بیان کرده است. به‌گفته ابوریحان بیرونی، وی ری زاده شد و دوران کودکی و نوجوانی و جوانی او در این شهر گذشت. چنین شهرت دارد که در جوانی عود می‌نواخته و گاهی شعر می‌سروده است. بعدها به زرگری روی آورد. بیرونی معتقد است او در ابتدا به کیمیا اشتغال داشته و پس از آن که در این راه چشمش بر اثر کار زیاد با مواد تند و تیزبو آسیب دید، برای درمان چشم به پزشکی روی آورد. رازی در اواخر عمر خود نابینا شد. وی در ری درگذشت اما مکان اصلی آرامگاه رازی تا امروز ناشناخته مانده است.