​​​​​​​
فیلم «لولی»، به کارگردانی رضا فرهمند، اثری دراماتیک در امتداد مسیر مستندسازی او قرار می‌گیرد، اما این بار در قالبی داستانی که تلاش دارد مرز میان واقعیت و درام را کم‌رنگ کند، یک موضوع نسبتا متفاوت با محوریت خرافه و دین را مد نظر قرار می‌دهد. با این حال، این تلاش نه‌تنها به یک اثر منسجم و قدرتمند منتهی نمی‌شود، بلکه فیلم در بسیاری از لحظات به دام تصنع و عدم تعادل در روایت می‌افتد.
قصه‌ کم‌مایه، بازی‌های ضعیف
مشکل اساسی «لولی» این است که فیلم در روایت خود دچار دست‌انداز است. شروع داستان گرچه فضایی کنجکاوی‌برانگیز ایجاد می‌کند، اما خیلی زود درگیر پراکندگی و فقدان تمرکز می‌شود. سکانس‌ها به جای آن‌که در خدمت پیشبرد یک خط روایی منسجم باشند، بیشتر در حکم ریختن یک محتوای پیش‌بینی شده در قالبی کهنه و البته اضافه کردن برخی مولفه‌های روشنفکری جزئی است که به بدنه اثر سنجاق شده‌اند. در فیلمی که می‌خواهد به عمق یک مسئله‌ دینی - اجتماعی نفوذ کند، صرف قرار گرفتن یک لوکیشن امامزاده در مرکز اثر، نمی‌تواند نجات‌بخش باشد. از سوی دیگر، محتوای اصلی قصه آن‌قدر فربه و پرظرفیت نیست که از پس پوشش یک اثر سینمایی بلند برآید. بازی‌های نه‌چندان قوی و بعضاً تصنعی نیز، تاثیرگذاری فیلم را تحت‌الشعاع قرار داده و باعث شده‌اند که بسیاری از صحنه‌ها به جای برانگیختن احساسات واقعی، بیشتر نمایشی از یک احساس طراحی‌شده باشند. در «لولی» نه خبری است از بازی‌های رئالیستی بازیگران غیرمطرح با کیفیتی که مثلا در «سونسوز» وجود داشت، نه اجراهای دراماتیک تاثیرگذاری شبیه به بازی هنرمندان نوجوان در «بچه مردم»؛ از همین روی، اثر در جایی میان این دو رویکرد باقی می‌ماند و هر دو سمت را از دست می‌دهد. علاوه بر این، مکث‌های طولانی و کندی روایت «لولی» مخاطبان عمومی را آزار می‌دهد و روشن است که نمی‌توان هیچ آینده‌ای برای فروش آن در گیشه متصور بود؛ هرچند که دغدغه‌مندی فیلم ساز در پرداختن به موضوع خرافه و البته خلاقیت اجرایی فیلم در سکانس پایانی، از نقاط قوت این اثر به شمار می‌رود.